Mühürlü Feryatlar Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sen gittin…
Ben, uçurtması gökyüzüne uçmuş çocuklar gibi kalakaldım.
Bilemedim, uçuyor diye sevineyim mi,
Yoksa benden gidiyor diye üzüleyim mi?

Hep arada derede bıraktı hayat beni.
Sen vardın, ben yoktum.
Şimdi ben varım, huzur yok!

Hayatın kaldırımlarında yalınayak geziyorum.
Saçlarımda yılların akları,
Avuçlarımda acının çıbanları…
İstemsiz titriyor dilim,
Yüreğim üşüyor.

İnsan nefes alamaz da
Kuşlar gibi çırpınır mı?

Gittin…
Sen bir kere öldün,
Ben bin kere!

Gözlerim, karanlığın eşiğinde kaldı,
Dilimde mühürlü feryatlar…
Hangi dua tutar elimden, bilmiyorum.
Hangi gece dindirir bu yangınımı?

Azrail bile seni benden alamazdı,
Sen nasıl aldın benden seni?
Ben seni her gün, her an, her nefeste…
Canıma göme göme yaşadım,
Ama yine de "öldü benim için" diyemedim.
Oysa beyin ölümün gerçekleşmişti avuç içlerimde,
Yine de öldürmedim seni!

Şimdi, "Acını anlat!" diyorsun?
Peki, anlatayım o zaman!
Dizlerime vurup sustuğum geceleri,
Gözbebeklerimden taşan yaşları,
İçimde büyüyen uçurumları…

Sen gittin…
Ben bir çocuk gibi kalakaldım.
Ama artık ne sevinebiliyorum,
Ne de üzülebiliyorum…
Sadece yaşıyorum,
Sanki yaşamak zorundaymışım gibi!

İnsan, nefes aldığı her an acır mı?
Acırmış…
Acıdığım kadar seviyorum,
Sevdiğim kadar acıyorum!

Dedim ya, gittin…
Sen bir kere öldün,
Ben bin kere!

Gittin işte, gittin…

Sana gitmek, bana beklemek yakışmadı!
Şimdi duyduğum her seste seni arıyorum,
Gördüğüm her gölgeyi senin sanıyorum.
Dudaklarımda kaybolan yaşların hesabını
Hâlâ veremiyorum gözlerime…

Ama yaşıyorum,
Kana kana yaşıyorum,
Yana yana yaşıyorum!

Gittin…
Bitirdin beni!
Bitirdin adam (kadın)…
Bitirdin!
18.03.2025 10:42