Muhtarın Telaşı -1- Şiiri - Sadık Güler

Muhtar bi koşu daldı gaveye,
“Noluy la?” deduk, nefes nefese.
“Bırakın şu elinizdeki kağutları,
Atun taşları,
Memet emmi, kapat hele gaveyi de
Heç kimse gelmesin içeri!”

“Yav muhtar dur heleee,
Bu ne telaş böle?”
“Demeye galmadı gardaşlar,
Oturacak vakit deel,
Hastır gendinize!”

“Bizim köyde maden bulunmuş!” dedi,
Bir sustuk…
Sonra içeriden biri:
“Hele ordan bi maden suyu verin bana!”
Muhtar zıpladı:
“Ulaaa o değil! Alaman Başkanı gelecekmiş yarın sabah!”

Kahvede bi uğultu koptu:
“Alaman mı? Başkan mı?
Hele bizim köye mi?”
Muhtar gömleğini düzeltti,
“Evet gardaşım! Gosgoca adam!
Nefes alacak vakit yok!
Olagan hal ilan ettim köy meydanına!”

“Bu gelişten itibaren her şey yasak:
Cugara içilmeyecek,
Kömür sobası yakılmayacak,
Hava mis gibin kokacak!
Zaten şişede olan nen varsa
Küllüyen yasak!”

Köylü bi baktı birbirine…
Hıdır dayı kısık sesle:
“Muhtar… şişe diyik ya…
Onu nereye goyisun gardaş?”
Muhtar bağırdı:
“Sessiz olun!
Alaman duyar!”

“Eve gidebilirsunuz,
Emme pijama giymek yasak,
Hele hele guruların yanına yatmak…
Ayıptur!
Yarın adam gelir de görürse…
Köyün adını çıkarurlar,
Biz de bi daha yüz göremeyiz!”

Muhtar kapıya dayanmış,
“Zabaha gadar kapınızdayım ha!” dedi.
“Kimse sakız bile çiğnemesun,
Gıcır gıcır ses duymasın adam!”

Bizim köylü şaşkın:
“Aman muhtar etme eyleme…
Biz de dedik bi sıkıntı var,
Meğer koskoca Alaman geliy’miş,
Heç anlatamaduk sana,
Biz çayı demleyek diyek!”

Muhtar son kez bağırdı:
“Çay yasak!
Buharı çıkar,
Adam görür,
‘Bunlar hala fokurdıyon’ der,
Bittik gardaş! Bittiiiiik!”