Madem ki gelmişiz biz şu Cihan’a
Koyvermeyelim, yaşayalım adabınca.
Tek maksadımız aramaktır hakikati
Bak gör, anlarsın tiynetteki hikmeti.
Bir yol ki yolcuların tamamı abat
Bu şiir; kurtaramadığımız tüm “Aylan Bebek”lere atf olunmuştur.
Henüz sen yoksun, ne ana var ne baba,
Belki tanırsın beni, belki tanımazsın; olsun!
Göğsümdeki hakikat kuleleri bir bir topa tutulurken
Yok oluşa sürükleyen bir kuvvetli darbe yemişken zihnim
Beynimin tüm kıvrımları
Eşrefi Mahlukatlığın mahzenini dönüştürmüşken kan şelalesine
En sivrilmiş tırnaklarım boğazımda, Fikirlerim ayak altındayken
Çevriliyken mana ruhum dünyanın batıl mızraklarıyla
Ey arzda haysiyet naraları atan,
Düzmece aleminin çalpa tanrısı!
Anlamıştım kudretinin basiretini,
Ne ki dünya? Ne ki hayaller?
Ruhum tastamam olmadıktan sonra,
Her biri bambaşka yerlerdeler.
Yoğurmak lazım ruhu, mananın mayasıyla,
Alakam yoktur benim ne ışıkla ne de onun parıltısıyla.
Mazinin ağırlığı eziyor tüm cüssemi,
Var olmanın kaygısını hissediyorum damarlarımda.
Damarlarımda akanı bir ben bilirim.
Ellerime bulaşmıştır ruhumun portresi.
Kalbimin dört odacığının kavgasından bahsetmiyorum hatta.
Boğuluyorum,
Boğulan yalnız ben değil,
Arz ve Sema ve Feza.
Hepimize saldırıyorlar.
Dillerimiz prangalı,
Mil çekilmiş gözlerimize.
---
Evet,
Kimsesizlikten yakınıp da elini kalbine götürmeyen,
Başını göğe kaldırıp da Hakkı hatırlamayan şairler oldukça
zor olacak başarmak.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!