Muhayyel Bir Düş Şiiri - Savaş Barha

Gidemiyorum,
gidemiyorum bu şehirden.

Gölgenin değdiği yollar,
kokunun sindiği duvarlar,
saçlarınla mest olmuş rüzgârlar var.

Ayak bastığın yerler,
başını okşadığın çocuklar,
sana kendini beğendirmek için
yolunu gözleyen kelebekler var.

O eşsiz gülüşüne
şahit olmak isteyen melekler
güzelliğinle güzelleşen
dünyaya iltica etmiş.

Mahlûkatın her biri sana koşarken,
ben, seni bırakıp uzaklara gidemiyorum.

Tebessümünle cümbüşe dönen bir düzen,
uyandığında cıvıldayan rengarenk kuşlar,
sesinin karıştığı kocaman bir kalabalık var.

Seni gören yüzlerce göz,
seninle sevinen binlerce düş,
ruhumun takılı kaldığı bir pencere var.

Yaşadığın bu şehir benim mabedim,
mabedimden çıkıp gidemiyorum.

Unutulmaz anılarım,
anılarınla süslü bir geçmişim,
geçmişimle kurduğum hayaller var.
Hayallerimi bırakıp gidemiyorum.

İhtimaller… İhtimaller…
Ahh bu heyecanlı ihtimaller!

Anılarımızı yeniden yaşayıp
seni yeniden görebilme ihtimalim var.

İhtilal de olsa,
sular da bulansa,
şehirler de karışsa
aklım bu ihtimalde.

Sokaklar kararsa da,
yolumu kaybetsem de
aklım hep bu ihtimalde.

Bu ihtimali unutup
başka şehre gidemiyorum.

Sözlerinle ateşler söndürdüğün
caddeler gülistana dönmüş.

Burada bunca güzellik varken
sensizliğin hüküm sürdüğü
bir diyara gidemiyorum.

Ölümün anlamını yitirdiği bu kentte
kalbimdeki fermanla sana mıhlanmışım.

İlk çağlardan beri kayıp olan bir aşkı,
ben, senle yeniden yaşatmışım.

Kaç can aldım?
Kaç can yaşattım?
Kaç imparatorluk talan ettim?
Uğrunda kaç saltanat yıktım?

Hükümdar değilim,
aşkınla aşklanan bir divaneyim,

Kapında deli divane
dolaşmak varken
sensizliğe yelken açıp
gidemiyorum.