Müebbet Çile Şiiri - Döndü Dülger

MÜEBBET ÇİLE
Şiirlerede kırgınım,
Beni hâlden hâle sürüklerken,
Yârin gönlüne hiç mi hiç dokunmuyor.
İçinde bir ateş yakmıyor ki mısralar,
Yollara apansız düşürmüyor.
Ya bu hançerden keskin duygular,
Bir beni mi yüreğimden yaralıyor, kanatıyor?

Ya o şarkılara ne demeli,
Yüreğimi delip geçen ezgiler,
Yârin gönlüne hiç mi uğramıyor?
Beni hüngür hüngür ağlatan nağmeler,
Yarin yüreğini hiç mi yakmıyor?
Beni inim inim inleten melodiler,
Yârin kulağında hiç mi yankılanmıyor?

Ahhhhh! O geceler yokmu, o geceler.
Sizde mi yalnız bana düşman sınız?
Kahır dolu saatleriniz bir bana mı tuzak?
Karanlığın içine gömülmek bir bana mı hak?
Uykuya hasret, Yâre hasret
Katran karanız bir bana mı bulaşıyor?
Yarin semtine hiç mi uğramıyor?

Gökyüzüne de dargınım.
Hep kara bulutları üzerimde.
Yıldızları bana görünmezken,
Yâre sevdalı göz kırpıyor.
Bi yağmur yağsa da
Beni hatırlatsa toprak kokusu,
Bir şimşek çaksa da,
Benim sesim çınlasa kulaklarında.
Umudumu çalan gün,
Onu da aynı çaresizliğe uyandırsa.
Yok, yok! Ne yerde, ne de gökte,
Yok olmuşum, silinmişim yeryüzünde.
Yok! Kırgınlığımın, hasretimin,hicranımın izi de.
Hep bana yontmuş hayat,
Hep bana yüklemiş,
Sevdanın infazı bekleyen müebbet çilesini de...
DÖNDÜ DÜLGER