Misafirim Şiiri - Yaren Atalar

Misafirim

Günlerden çarşamba…
Aylardan mayıs…
Gecenin omzuna yaslanmış bir dolunay var gökyüzünde.
Bense
Yorgun bir yalnızlıkla iç içe geçmişim —
İçimde sen, dışımda sessizlik,
Ve aramızda söylenememiş binlerce gece…

Sigaramdan yükselen duman,
Adını taşıyor her kıvrımında.
Sanki içtikçe değil,
Sensizlikle yanıyorum.

Bu gece,
Gecenin kendisi kadar kırılganım.
Kelimeler, kalbimin içinde susmayı seçmiş,
Ve ben —
Sana varan bütün yolları ezberlemiş bir suskunlukla
Yine sana misafirim.

Ey kalbimin eşiğinde unutulmuş sevda,
Ben seni değil,
Seninle dokunduğum o eski sessizlikleri özlüyorum.
Gülüşünün düştüğü yeri,
Konuşmadan anladığın anları…
Ve göz göze geldiğimizde
Zamanın durduğu o tarifsiz ânı…

Şimdi,
Ay ışığı penceremde geziniyor.
Adın kadar soğuk,
Adın kadar yakın.
Bir dua gibi yanıyor içimde ismin,
Ve ben —
Her harfini içime çekerek yaşıyorum.

Sana geliyorum,
Ama ellerim boş.
Sana ağlıyorum,
Ama gözyaşlarım geceye saklı.
Seni çağırıyorum,
Ama içimden —
Çünkü dışımda kimse duymuyor seni.

Bu gece,
Ne geçmişin ne geleceğin sesi var.
Sadece kalbimde yankılanan
Senli bir hiçlik…
Ve ben,
O hiçliğin tam ortasında
Sana misafirim. Kabul edermisin ?