Mira Zeynep Şiirleri - Şair Mira Zeynep

Ve sen Aşksın ..
Aşk ın manası...
Kaybolmuşluğum ..
Yokolmuşluğum ....
Çaresizliğim..
Kalbimde yol alıpta..

....ve sen ey yâr..
..ve sen ey yârem..
Bir şeytana teslim oluş yanım..
Son bir damlada cehheneme gönüllü razım..
Imkansızı luğâttan çıkarışım..
Nefretle aşkın bir tezat olmayışını anlayışım...

Ve sen ey yâr..
Ve sen ey yâr....
Bana lâl ,bana âmâ
Fakat tüm yalan aşklara karşı coşan bir derya...
Ve sen ey yãr şimdi ,
şimdi gidiyormusun benden,

Biliyormusun sevgili...
Oysa ben her gece sesinde kayboluyordum ,bir fırtınanın içindeki tek sığınağımdı sesin...
Onca gülüşün ardından ,bir kurşun değilmiydi bu sessizlikte kulaklarımdan kendini çekişin...
Oysa sen...
Sessizliğinde dahi nefesinle defalarca aşk nağmeleri fısıldamazmıydın kalbime...
Sen değilmiydin gözlerimde sûkût zindanında defalarca hapsolan...

Ve şunu unutma .!
Güneş yeniden doğar
Sabah yine olur ..
Öyle bir fırtınaya yakalanırsınki
Dersin eyvah ,
Eyvahın şükre dönüşebilir

Ya birgün ..!!
Ya birgün yüreğinde ağır bir yük ,sessiz bir çığlık gibi kalırsam..
Hasret kaldığın bir duygu , hissetmek için can attığın bir tohumun katili ben olursam...
Ya birgün , gecikmiş bir hesabı gözlerime soğuk soluk bakışlarla sorgularsan..
Kabullenişin için ,aşk denilen katilinden hayatının hesabını nefretle sorarsan ...
Işte o an ben ...

Ey yalnızlar rıhtımının güzel sığınağı Gece..
Bak ben geldim aç kollarını sar koynuna ...!
Karanlığın yüregimle birleşip aydınlağa kucak açsin ..
Yıdızlarla ortak olsun parıltılı yalnızlığımız ..
Gece olsun bir yanda, bir yandada ben...
Yalnızlığın yıldızı olsun biz..

Bazan seni unuturum diye bile korkuyorum ..
Ya birgün herşey sadece acı bir anı olarak kalırsa ..
Şimdi gülen resimlerimiz bile öylesine sönük geliyorki..
Sanki herbirinde gözyaşı varmışta ben gülüş sanmışım..
En neşeli şarkılar dahi hüzzam makamı..
Onca doğru sandığını kaybetmiş biri , nasıl ayakta kalır ögreniyorum..

Sevdiğim insanların gözyaşında boğuluyorum..
Çaresizce eriyorlar gözlerimin önünde , çırpınıyor tüm kelimeler,
Hiç bir lügata sığmıyor acı denilen zehir
İçten içe yavaş yavaş benide öldürüyor da gıkım çıkmıyor..

Şen şakrak kahkahaların arasında vuruyor geçmiş kalbime,ardından tokat misali erimiş solgun benizlerde sendeliyor bugünler ,buğulanmış anıların gölgesinde

Öyle azizim haklısın...
O kadarda güçlü degilim,
Hatta belki kendime dahi faydam olamayacak kadar zayıfım...
Çok zenginde degilim..
Ancak karnımı doyurabildigimde doğrudur...
Mükemmel bir insanda degilim..