Minik Dünya Şiiri - Kasım Kobakçı

Derme çatma, bir kulübeydi dünyam,
Eserdi yalnızlık rüzgarı hep.
Hüzün saklıydı, her bir taşında,
Limandı, sığındığım o yer.
Gündüzler belirsiz, geceler korkulu,
Kaybolurdum hayaller içinde ben.
*
Ararken fırtınalardan bir sığınak,
Üşürdü kalbim, titrerdi soğuktan.
Dalıp giderdi, uzaklara gözlerim,
Boğardı beni, umutsuzluk denizi.
Bir penceresi vardı sadece, küçücük,
Oydu tek kapısı, dışarıya açılan.
*
Her esintide, gıcırdarken kapısı,
Bir ürperti başlardı içimde,
Daralırdı ruhum, duvarlar arasında,
Bir kuş gibiydim, sanki hapsolmuş.
Dans ederdi, gölgeler karanlıkta,
En yakın dostumdu, yalnızlığım.
*
Ta ki, sen gelene kadar, ey dost,
Kapımı çalıp, ışık oldun sen.
Alaçığım bir anda, canlandı seninle,
Yıkıldı duvarlar, açıldı gökler.
Şimdi her köşesi, neşeyle dolu,
Birlikte kurduk, yepyeni bir dünya.
*
Korkutmuyor bizi, artık fırtınalar,
Alaçığımız sevgiyle sıcacık.
Her bir taşına, umut işledik,
Geleceğe doğru, yürüyoruz şimdi.
Yollarımız aydınlık, kalbimiz coşkulu,
Birlikte yazdık yeni destanlar.
*
Bir yuvadan öte şimdi o alaçık,
Paylaştığımız her anın simgesi.
Tüm güzelliklerini barındırıyor hayatın,
Bir öykü o, sonsuza dek sürecek.
Anlam buldu, seninle her şey,
Bizim cennetimiz, bu minik dünya.