Evvel zaman içinde, genç bir bey oğlu vardı
Çok büyük bir şehirde, bir başına yaşardı
Bir miktar dünyalığı kendine yeter gördü
Yalnızlık tek yoldaşı, onunla yaşıyordu
Felek bir adım önde kurarken tezgâhını
O kendi ikliminde gönlünün aynasını
Hayallere nakş edip, seyrine dalıyordu
Haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi
Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
Dört bıçak çekip vurdular dört kişi
Yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu
Deli cafer ismail tayfur ve şaşı
Devamını Oku
Demirlemişti eli kolu bağlıydı ağlıyordu
Dört bıçak çekip vurdular dört kişi
Yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu
Deli cafer ismail tayfur ve şaşı
...“İnsan aşkından değil, kendinden vermelidir
...Aşk için fedakarlık, aşktan üstün değildir”
......................................
......................................
......................................
“Gönlümü sana verdim, helalin oldum senin
Saçımın bir teline değmedi namahremin
Ne eli ne de gözü, kendimi sakladım ben
Belki bir gün aynada beni görür diye sen
Son bir dileğim senden, gelmişsen cenazeme
Değmesin bir haram el, bu cansız ellerime
Ben yaşarken değmedi dudağın bedenime
Musallâda sen yıka, değsin elin tenime.”
Gerçekten masal oldu Aşk değil mi?
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta