Evvel zaman içinde, genç bir bey oğlu vardı
Çok büyük bir şehirde, bir başına yaşardı
Bir miktar dünyalığı kendine yeter gördü
Yalnızlık tek yoldaşı, onunla yaşıyordu
Felek bir adım önde kurarken tezgâhını
O kendi ikliminde gönlünün aynasını
Hayallere nakş edip, seyrine dalıyordu
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
...“İnsan aşkından değil, kendinden vermelidir
...Aşk için fedakarlık, aşktan üstün değildir”
......................................
......................................
......................................
“Gönlümü sana verdim, helalin oldum senin
Saçımın bir teline değmedi namahremin
Ne eli ne de gözü, kendimi sakladım ben
Belki bir gün aynada beni görür diye sen
Son bir dileğim senden, gelmişsen cenazeme
Değmesin bir haram el, bu cansız ellerime
Ben yaşarken değmedi dudağın bedenime
Musallâda sen yıka, değsin elin tenime.”
Gerçekten masal oldu Aşk değil mi?
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta