Mevsimlerin Aşkı Şiiri - Serpil Koçar

Mevsimlerin Aşkı

İlkbahar geldiğinde gözlerin açar çiçeklerim gibi,
Kalbimde tomurcuklanan umutlar seninle büyür.
Rüzgârın saçlarına dokunuşu
Bana fısıldar: “Sevgi yeniden başlıyor.”
Kuşlar şarkı söylerken baharın her köşesinde,
Adını anmadan duramam bir an bile.

Yazın sıcak güneşinde teninle kavrulur ruhum,
Geceleri yıldızlarla senin adını sayarken.
Deniz gibi derin, gökyüzü gibi engin
Aşkımızın rengi her gün biraz daha parlar.
Tropik rüzgârın tenime dokunuşu
Bana senin varlığının sıcaklığını hatırlatır,
Ve her güne seninle başlamanın coşkusuyla uyanırım.

Sonbahar gelir, yapraklar düşerken usulca,
Kalbimdeki sararan hisler sana tutunur hâlâ.
Ama her hüzün damlasında gizlidir
Yeni bir başlangıcın, umutla karışık kokusu.
Kahverengi ve altın tonlarında düşen yapraklar
Sanki aşkımızın olgunlaşmış sessiz şiirleri gibi,
Her adımda birbirimize biraz daha yakın.

Kışın beyaz örtüsüyle sarar dünyayı,
Biz de iç içe ısınırız sessiz gecelerde.
Kar taneleri düşerken avuçlarımıza,
Sevgiye dair sözler fısıldar yüreğimizin derinliklerinden.
Soğukta ellerimizi birleştirdiğimizde
Sanki dünya durur, sadece biz kalırız
Ve her nefesimiz sevgiyle dolup taşar.

Ve bilirim, mevsimler geçse de,
Aşkımız her baharda yeniden doğacak,
Her yaz güneşinde kavrulacak,
Her sonbahar yaprak gibi saracak,
Her kış beyazın saflığında büyüyecek.
Çünkü sen ve ben, mevsimlerin en güzel hikâyesiyiz.
Ve ben, her mevsimde seni yeniden seveceğim;
Yüreğimde ilkbahar çiçekleri, yaz güneşi,
Sonbaharın olgunluğu ve kışın sessizliğini taşırken…
Sonsuza dek, seninle.