Mermer Avlu Şiiri - Kasım Kobakçı

Mermer Avlu'da bir akşam,
Varlığıyla aydınlanmış koridor,
Gözler onu, hiç böyle ulaşılmaz görmediler.
Porselen bir sükûnetin, donuk ışığı yansıdı yüzünden;
Sıcak bir tebessüm yerine.
Dudaklarına bir sır kaçtı,
Kibirden oluşan,
Henüz,
Anlaşılamadan...
*
Yalnızca, gölgesinin serinliği kaldı,
Yanı başımdaki duvarda,
Mermer Avlu'da bir akşam...
*
Sarayburnu'nda bir rüzgâr,
Nezaketle söylenmişti, birkaç kelime,
Kalabalık, hiç böyle tenha hissedilmedi.
Camdan bir duvarın, görünmez aksi duruyordu aramızda;
Samimi bir dokunuş yerine.
Ellerine bir mesafe sindi,
Zarafetle duran,
Daha,
Yaklaşamadan...
*
Bir cümlenin, boşluğu kaldı,
Çınlayan havada,
Sarayburnu'ndaki o rüzgârda...
*
Ilgın Dağı'nda bir seher,
Kristal bir zirve, gibiydi duruşu,
Yalnızlık, hiç bu kadar anlamlı görünmedi.
Gümüş bir ayazın soluğu, değdi sanki ruhuna;
Ölümlü bir arzu yerine.
Yüreğine, bir kış vurdu,
Erişilmezlikte donan,
Asla,
Isınamadan...
*
Sadece, bakışının buğusu kaldı
Ufuktaki o bulutta,
Ilgın Dağı'ndaki o seherde...
*
Mermer Avlu'da o akşam,
Gidişiyle kararmıştı, her köşe,
Ruhum, hiç böyle çaresiz beklemedi.
Soğuk bir heykelin, kusursuzluğu kazındı zihnime;
Vuslata dair, bir ihtimal yerine.
İçime, bir yokluk doldu,
Umutsuzca bakan,
Artık,
Kavuşamadan...