aynı toprağın teninde uyandı parmaklarımızın yağmuru
çocukluğumuzun büyümeyen düşlerine yalan bayramlar giydirdik
unuttuk üzerimize göbek bağından bulaşan öksüzlüğü
mahçup bakışlarımıza zincirlenmiş merhametler yükledik
sildik içimizden açlığa oruç tutan o yaramaz gururu
bildiğimiz bütün duaların dilencisi olsak da arınamadık
derin girdaplarına kapıldık ihtiyar lekeli ırmakların döküldüğü
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
