Melek Göçü Şiiri - Ebru Özden

Kapandı kapılar, içerde kaldım.
Birden başladı soğuk. Ve iniltiler
Ben, adından daha yıkık, daha karanlık
bir eve geldim. oda içinde oda.
kimseler ölmedi acımdan
kimseler yorulmadı. annem bile
yalandan doğurdu beni
o korkunç ninniler
gitmiyor kulağımdan. silah gibi
her harfi kulağımda patlayan.
istemedim gelmeyi.
üç leke bıraktım tenimde.
tanrı bile görmedi.

kendimin sığmadığı odaya
bir de misafir getirmiş gibiyim.

bana bakarken
kendi tabutunu izliyor sanki babam.
neden tavanında ipe çengel olmayan
penceresi ağla kaplı bu yer benim?
bu baktığım yüzlerden hangisi
hemen arkasından gömülür bedeninin

üç leke. üç vurgun. üç eşkıya. üç yurt
denedim. hepsinde erken yoruldum,
aldandım mavi olmazmış geyik
pençeyle parçalanmadıysa eti.
dağların ardında dünya bitmezmiş.
yaşasaydım öğrenecektim.
üç yarık açtım şimdi
biri benim, birinden kanı gelir
bastıkça canı acıyan toprağın.
biri sonsuz mezarı yurtsuzların.

daha ilk günden her şey tamam
geçiyorum önünüzden
seyredin. bu tören
evlerin bir akşamlık konusu.
üzerime bırakılan örtü
kimin sandığının örtüsü
hem gizler hem gösterir olmasa tenimi
eğilerek ağlamazdı babam.

kasığımdaki leke
günahkâr olacağımı büyürsem
yalnız kalacağımın izi dışa doğru sırtımda durur
sürükleneceğimi anlatır dili olsa saçımın
cehennem, istediğim hayatı yaşamamanın yeri
cehennem belki ateş değil, buzdur.
sabaha çıkma korkusudur kuru dudaklı hastaların.

bir denizin gözlerine eğildim
ince çizgilerle harita buldum
kara topraklar üstünde su ayrıkları
kalp bildim lanetimi.
günler yılları kovaladı
bu düzlük diye girdiğim yolda
bir şey yok şimdi yön göstermeye
parmak uçlarımdan başka.

mezarım bile yok isteyemedim
daha ne kadar ölmeyeceğim?