Melankolik Eylül Şiiri - Kasım Kobakçı

Çöker üzerime ağır ağır,
    yine o melankolik Eylül,
Gelir mahallemize yine,
    yepyeni bir güz mevsimi,
Bir sığınak içimde,
    annemin sıcacık elleri,
Hüzünle parlar günlerim,
    tebessüm dolar gül bahçelerime.
*
Mevcut değil artık,
    sevgide aşık,
İlerletemez duygular,
    çağın trenini,
Bir hece kadar,
    dar değilmiş sevda,
Sığmazmış koca evren,
    basit üç harflik heceye.
*
Suskun hayalimin duvarlarına,
    sinmiş o eşsiz kokun,
        her kaybolduğun zaman için.
Bildik hüzünlü şarkıları mırıldanıp,
    seni bekliyorum ruhumun balkonunda,
Hikayeler dizilidir içlerinde,
    parçalanmış kalbimden hikayeler.
Bu kız cidden bu kadar güzel miydi ki,
    diye fısıldardı herkes.
*
Uzat elini,
    düşünmeden şimdi,
Bir vaat fısılda,
    gelsin en derinden,
Söz ver bu kez,
    söze karşılık,
Direnip sonuna dek,
    ne fışkırırsa yürekten,
        teslim olacağım ona şimdi!
*
Kaybolan bir gölge gibi,
    küçülmekteyim şimdi,
Duyumsarım her adımda,
    özüme yabancılaşmanın acısını,
Düşen bir dalın son nefesi gibi,
    koparıldım yurdumdan,
Savruluyorum şimdi boşlukta,
    kimliği yitik bir beden.
*
Ah, yeter artık,
    kır sıradanlığın zincirlerini!
Anlamsız bir merkezde,
    soluk bir taslak.
İçimde kopan fırtınada,
    kuş bakışı soğuk bir sentez.
Ruhumu yutuyor,
    dipsiz bir kuyu,
        gaye, temelin kendisi.
*
Bu buz gibi ayrılık gecelerinde,
    terk et artık tırnaklarını kemirmeyi!
Geliver ilkbaharıma,
    hasretin kuş evi misaline.
Yüreğimin sonuna bırakıp o üç noktaları,
    anlatayım aşkımızın sonsuzluğunu,
        ebediyetini, süresini,
            benzeri olmayışını,
                açıklayayım kusursuz aşkımıza.
Kalsın tüm hayatım,
    bu dizelerin
        ve anlamlarının derinliklerinde.