Kıyamet dindi.
Gerçeklerin yüzü kızarmış.
Utanıyor zaman.
Yüzümüze bakamıyor yüzsüz hayat.
Kaçıp gizlenmiş bir yerlere İstanbul.
Utanası tutmuş ilk defa.
Ve kırılmış şimdi bizi bilen tüm eşyalar.
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta