Mehtap Keklik Şiirleri - Şair Mehtap Keklik

En yaşanılası mevsimleri
Yaşıyorsun ey çocuk!
Duyguların bahar senin
Gözlerinde nisan yağmurlarının
Bugusu...
Ekim sarısı saçların

Seni yaşıyorum ey ölüm!
Her yaprak düşümünde
Ve soluşunda çiçeklerin.
Seni yaşıyorum
Kar tanesinin toprakta eriyişinde
Kanadında uçup giden kuşların

Sabah kalktım vücudum
Benekli kumaşa dönmüş.
Ateşim yükselmiş,
İştahım da kesilmiş.
Annem dedi: Yavrucuğum
Su çiçeği denir buna.

Dinle!
Ruhumun isyanını
Ve gönlümde kopan fırtınanın
Sevgileri nasıl yalazladığının
Sesini.
Dinle!

Baharlar idam edildi gönlümüzün ikliminde
Güller hüküm giymiş, karar müebbet
Cemrelere ambargo kondu, düşemez ömrümüze
Güller zindanlarda açacak artık.
Gel kurusu akşamlar gelecek ardından
Mahrem akşamlarda dâre çekecek bizi melal

Sermest duyguların alaca karanlığı
Örtü olur hüzünlerin armonisine
Dağılır hercai umutlar
Yaşanmamış geçmişler ülkesine.

Naftalin kokusu sinmiş

Ben gemileri çoktan yaktım
Dönüş yok geriye anla be arkadaş
Sildim belleğimdeki tüm dünlerimi
Dünümden sual etme, etme arkadaş.
İliklerime yalnızlığı ilikledim,
Kimliğimi sonbahara kilitledim

Papatyalar topladık
Yalnızlığın duvar diplerinden
Bir bir döktük yapraklarını
Parmak uçlarımızla.
Usandı benzetilmekten papatya kirpiklere
Biz bıkmadık gölgesine sığınmaktan.

Dili geçmiş zamanların raflarında
Tozlu bir biblodur anılar,
Unutulmaya mahkum edilmiş.
Bazen içli bir ah çekişle
Alınır tozlar
Bazen dost sohbetlerinde

Benden daha genç görünüyor
Dedemin diktiği ceviz ağacı
Her dalında bir yılın hikayesi
Yaprağının ucunda bir damla
Hikayenin gözyaşı.
Başına taç olmuş güneş