Mehmet Taş Şiirleri - Şair Mehmet Taş

Siz şarkılar söylerken mehtabında gecenin
Bizim notalarımız çöllere düştü Leyla
Gamzedenin ruhuna neşe iken sesiniz
Gör ki bizim ahımız göğe ulaştı Leyla

Benim için hayalsin eller için hakikat

Sustuk.
Dakikalarca saatlerce sustuk.
Onunla birlikte susmanın değişik bir tadı vardı. Aşk, yan yana oturup hiç konuşmadan aynı yere bakmak değil miydi?
İçimizi dolduran fırtına ayrı yürekte aynı ateşi harlıyordu. Konuşsak bir büyük yangın her şeyi yakıp kül edecekti. Belki her şeyi yeniden de var edecekti ama denemedik. Biz yakıp kül edeceği, fırtınanın külleri savurup yok edeceği korkusuna kapılmıştık.
Gözümün ucuyla yüzüne baktım. İki damla gözyaşı yanaklarından aşağı süzülüyordu. O gözyaşları benim gözyaşlarımdı. İçinde yanan kor benim, yüreğine çöreklenen acı benim acımdı.
Sustuk

Sen git gitmek istersen
Ben buradayım.
Bu çıkmaz sokakta sensiz
Çaresiz yapa yalnız
Yüreğindeki beni bıraktığın yerdeyim..
Korkma yıkılır diye

Sen git gitmek istersen
Ben buradayım.
Bu çıkmaz sokakta sensiz
Çaresiz yapa yalnız
Yüreğindeki beni bıraktığın yerdeyim..

Bu gece dertleştik biz bize sularla
Ezilmiş incinmiş yok olmuş duygularla

Yıldızlar dinledi üzgün ve sessiz
Ağlaştık sabaha kadar sebepsiz

SÜREYYA


Ah Süreyya
Bilesin ki yüreğimde kanayan bir yara var
Merhem olup ışığın hep oraya düşerdi

Haydi söyle
Seç en sihirlisini kelimelerin
ilmek ilmek doku dudaklarında
eksiği kalmasın diye aklından geçenlerin
anlat..
Ya da sus

Gün batar, hasret düşer
Yalın ayak düşlerin yangın yerinde koştuğu
Yanık yüreklerin ortalık yerine.
Sessizlik derin bir kuyu
Düşüncelerin bir gelip bir gittiği yerde
Başucunda kaç kere okumaya yeltendiğin

Yağmur yağıyor
Islanmış çimenlerde yürüyorum
Hayallerin ötesinde bir yere
Doludizgin at sürüyorum.
Şakaklarımda bitmek bilmeyen sızı
Damarlarımda ateş

Hep kendimle çelişiyorum. Bazen durgun sular gibiyim. Deli çaylar gibi önüme geleni kırıp döküyorum bazen. Günlerce bir tek kelime bile yazmadığım zamanlar oluyor. Kendimce kaleme küsüyorum, söze küsüyorum. Belki de sana küsüyorum da itirafa gücüm yetmediğinden hıncımı kalemden, kağıttan alıyorum.
Kendimle çelişiyorum. Belli olmuyor, ne zaman ne yapacağım. Belki de şuuraltı bir deliliği hissettirmeden yaşıyorum.
Sen söylemiştin ya; “Bütün sözlerinde, bütün mektuplarında bir çelişki var” diye (belki de söylememiştin de ben hayalimde kurmuştum) Ben de çözemedim içimdeki karmaşayı. Alışık olmadığım sesler bölüyor düşlerimi. Alışık olmadığım şekiller var hayallerimde. Sabahlara kadar düşüncelerimi kemiren şüpheler var. Kısacası sevinç var hayatımda, hüzün var. Ama; sen yoksun...
Bir yıldızın kaydığını gördüm dün gece. Işık ışık suya döküldü. Saçların geldi aklıma. Kınalı Tepede yazdığım şiir geldi. Akdeniz mavisinde kaybolan ufukların yetişemediğim şafaklarında kalan sen geldin.
Keşke hiç tanımasaydım seni..
İyi ki sen varsın...