Güneş yüzünü gösterince
Tepeden bakar
Isıtır iliklerinize kadar
Kuşların cıvıltısına gelince
Artan bir armoni
Ağaçlar çiçeklerle bezenir
Asırlar geçti üzerinden
Duvarlarda asılı hala o hüzünlü yaprak
Uzaklardan hasretle bakınca gözlerinden
Döküldü, dökülünce ıslandı ağladı toprak
Mevsimler geçti üzerinden
Eski, yaprakları yıpranmış
Hatıra defterim vardı
Geçenlerde buldum okudum
Başında adı vardı
Sayfaları bir bir
Sinmiş kokusu vardı
İki temel ilkesi var
Biri tevazu bir diğeri ahlak
Üzerinde yükselen din-i mubin-i
Temsile yeltenir
Lakin bulunduğu iki vakit var
Artık çok uzak
Ufuklardan batmakta
Havalar serin
Rüzgar ise sert esmekte
Yapraklar hazan
Yavaş yavaş yere düşmekte
Dört gözle bekliyorum
Sabah akşam selamını
Yüzündeki tebessümü
Baldan tatlı kelamını
Orda burda görüyorum
Bir akşam vakti
Rastladım ona
Yalnızdı bekleme durağında
Sevinmiştim deli gibi
Bir refleksti benimkisi
Kuyudan suyu içer
Doldurur işkembesini
Sonra da taş atar
Utanmaz kızarmaz yüzü
Oyun Stockholm’de geçer
Her şeyden vazgeçtim
Kendimden bile
Güneşlikler, tül perdeler
Sizi çekemem
Çift camlı pencereler
Sizinle de uğraşamam
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!