Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Son sözü baştan söyleyeyim
Ben çağdaş değilim

Çağın içine hapsolmayı asla istemem
Çağları aşıp geleceğe seslenenim

Tut elimden ey aklım
Özüm isyanda benim
Vuslatım gerçeklere
Benden geçen benim
Eli vicdanda kalbim

Söz dilimin üstünde rüzgâr
Üflerim kalplere nar
Yanarken duygular
Bant geriye sarar

Kulağımda nağme var

Yaprak,
Düşerken toprağa
Yeni bir hayat başlar

Toprağın
İçindeki dünyada

Ak kargalar
Karakargalar
Kızıl kargalar
Sarı kargalar
Yeşil kargalar
Mavi kargalar

Yeşerince dalda
Yeni hayat başlar
Yoğrulan doğada
Yitik umutların
Yeşil baharında

Dünyanın bir yerinde sabah olurken
Dünyanın diğer yerinde akşam oluyor
Hayat bir yerde gündüzken,
Diğer yerde gün geceye ulaşıyor

İnsanların hayata bakışları da

Ayrı düşerim toplumumdan
Derinliğine ayrılıklarımdan
Ismarlanmış insanlığıma
Mest olmayan kavramlarımdan

Mamul mal gibi üretirlerken

Rüyalarını rüzgâr
Bizleri yaprak yaptılar
Estirdiler rüzgârlarını
Sonra kendileri yaprak oldular

Tutunacak dal aradılar

Rıhtımın gölgesine düştü yüzüm
Rüzgâr gülüyordu bana gördüm
Rengi kaçmıştı bütün bulutların
Resimliyordu şimşekler dünyayı
Ruhum daralmıştı sıkıntılardan
Rehindi sahiller deniz kabarırken