Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Hayata bakıyorum
Hiç zor değil yaşamasını bilene
Her yaptığıma bakıyorum
Hepsi aynı neredeyse
Hır gün içinde koşturmaca
Hoş bir yorgunluk kazanınca

Zaman teğet geçip gitmez hayatımdan
Alır acımasız, anlayışsız, varlığımdan
Müsaade istemez hiç, arsızlığından
Aldatırken ben kendimi, kendimle
Ne oldu, ne bitti diyemeden geçmişime
Istırap yakalar beni, pişmanlıklar ile

Renk
Rengarenk
Cümbüşünde
Gözde

Aklım renklere dalmış

Gözler pencereden dışarı
Dışarıda rüzgâr haşarı
Çırpınıyor ağaçların dalları
Gökyüzünde toz bulutları

Gürültüden bir nefes çektim

Bıraktım kendimi kabul ettirmeyi
Dinledim sessizce söylenenleri
Sordum sorularımı akıllıca
Taaa. Cevaplarımı alıncaya

Yanlışımmış benim iddialaşmam

Belirsizliklerin üzerine gittiğimde
Aklımın düzgün, daha iyi çalıştığını
Şaşkınlıklar içinde yaşayageldiğim
Acayipliklerin hepten belirginleştiğini
Rüzgar önünde yaprağın uçuşu gibi
Istıraplı hayatların anlam kazandığını

Sırra kadem basmadan
Sıra dışı olmak isterim
Sonsuzluk yolculuğunda
Sıralanan tüm umutlarda

Sen / ben birliğinde

Akıl biyolojiden öte
Kültürler gelişiminde
Ismarlanır analardan
Lafı yok babalardan*

En iyileriyle öğünür

Yok saymak, yok sayılmak
Olumsuz düşlerde yaşamak
Kendini bilmez davranmak

Sözü bittiği, başladığı yerdir
Anlı şanlı kavgalar başlatır

İlkeleriyle yürümek düzgünce
Naturasında vardır insanların
Sahip olunan tüm değerlerde
Aklın iradenin seçtiklerinde
Naturadakiler seçilir esasta
Lafı bırakırsak bir kenara