Gecenin intikam sahibi trabzandaki esir kuş!
Pasına bakma sürdür yağmurunu öyle zerduş
Kanadına kilit mi vurdular ne bu soğuk böyle ?
Uçurtmama kıydılar benim, ellerimi al öyle uçuş.
Gözlerim boğuk boğuk,bebekleri kayıp koğuş.
Tanrım, çetrefilli bir kuldan, pek naçizane bir mektubun var, secdede söyleyememiş, hıçkırmış ağlamaktan.
Bana bir ruh daha lazım. Dokunmam lazım omuzlarına, hemen yanımda hissederken onu, okunmam lazım omuzlarımdan.
Bu gece uğra bana da, konuşmam lazım sana.
Bana bir dost daha lazım. Yaşamam lazım onunla, böyle ruh gibi değil masamda, oturmam lazım onunla, ölsem de olur, taşınmam lazım omuzlarda.
Her dua nasibine, her nasip vaktine esirdir.
Adını duyduğumda “etme” dediğini hatırladığım tasavvufçunun
inanç dolu mısrâsı, zihnimde hep boş sandalyeler, hep tek kişilik
masalar uyandırsa da, gönlüm kalabalık dost sofralarını anımsar
durur.
Yine o kalabalık sofralardan birinde biri 2 sene daha yaşamam
Kazıdığım karanlığı kazanmaya çalışıyorum.
Biliyorum karanlık benim olsa da geri gelmeyecek tırnaklarım.
Biliyorum, ben karanlığın kendisi olsam da iyileşmeyecek
yaralarım.
Tanıdığım bütün karanlıklarda aklıma sen geliyorsun.
Gözlerini kapat... Tanıdığımız tüm karanlıkları hatırla.
F ile ben suya karşı taş banklarda yan yanayız, ben mutlu kederimle iyi hissetmekle meşgulüm.
Bu harika bir his.
Ruhumu öyle güvende hissediyorum ki, sanki hayatım tersine dönse hiç zorluk çekmem gibi.
sahiden de öyle. F öyle biri ki; değil hayatım, dünya tersine dönse yine idare eder.
Zor durumda olan her insana ayıp ediyor gibi hissediyorum bir ara, o kadar mutluyum.
Ben hep meşgul kadınları sevdim, benim sevdiğim kadınlar hep meşguldü,
Yol aynı şimdi, yadım aynı, yanımdaki adam, abim... Çokta değişmemişiz aslında dostum. Sadece hemen solumdaki şu taş duvara yaslanmadım bu kez, sadece ağlayıp ta yaşlanmadım. Ben senin ellerinden tutmadım. O diye bahsetmedim senden ve kinimi yutmadım. Sadece şimdi biraz daha sustum.
Ben seni giderken gördüm...Sustum.
Tıpkı uyurken olduğu gibi hani.
Ben seni ağlarken gördüm,
Sustum. cenk meydanında susar gibi
Ben seni her halinle gördüm de
Benim içim içime sığmıyor insanlar.
Deyim gereği değil, deyim demek doğru değil.
Ben büyüdüm, ama içim hâlâ tekli koltuğa kıvrıldığında
sığabiliyor.
Dünya içime doldu ve içim henüz edilecek küfürleri bilmiyor.
Uzun süredir taşamıyorum ayrıca.
Kimsenin bilmediği bir dilde ağlıyorum sevgilim.
Öyle ki kimsenin haberi yok ağladığımdan.
Her gün aynı yollardan yürüyüp farklı insanlara tebessüm ediyorum.
Buna yemin ederim.
Kalbimde senin o hayalini kurduğun yamaç paraşütü açılmış,
Kahretsin !
Yaşamak bedenimizi içten içe çürüten bir hastalık gibi hapsolurken
damarlarımıza,
Muhakkak ki zaman hiçbirimizi affetmeyecek.
Geç kalınmış bir gecenin sabahında hayata âşık şiirler yazsa da bir
bebek,
İnsanoğlu yanıldığı her sokakta, ölümünü bekleyecek.
Senin benden vazgeçtiğin, benim senden asla vazgeçmeyeceğim bu şehirde,
Hayatın tam orta yerinden infaz ettim kendimi.
Şakaklarımdan kan damladığını hissetmiyordum bile.
Tıpkı ölmüşüm gibi, Ellerim titremiyordu artık.
Korkunun sesini duymuyor, ölümün salıncağını tekmelemiyordum.
Hayatım gözlerimin önünden geçerken
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!