Şehrin ışıklarını söndüren güneş ısıtamadığı bir günü daha
atlatmıştı ve senin kavgayı bıçak gibi kesen ellerin benim
hayatımda silahlarla durdurulamaz bir savaş başlatmıştı.
Kaç sigara içmiştik o gün abimle,
Erkete dönen bilmem kaçıncı sigaraydı bir diğer sigaranın
bağrında sönen?
Herkesin öldüğü bir filmin son sahnesinde kalan adam gibi hissediyorum kendimi burada.
Tanrım, ne olurdu yalnızlıkta paylaşılabilir olsa...
Hem F de gelirdi o zaman belki bu trabzana.
Tanrım, rüzgarında müdafaasıyla,
Senide çok yorduk günahımıza bakma.
F çok güzel bakardı, o bakarken yağmur yağardı,
Henüz insanın insana cehennem olabileceğini tahmin etmezken,
yani küçükken daha, anneme beden bedene sarılabilmek adına
daha da büyümek, kocaman adam olmak istiyordum.
Böylesine iğrenç bir şeyi istemek yerine bir sandalyeye
tırmanabileceğimi anladığımda, sırtım çoktan aşınmış, ihanetle
ve insanlıkla yaftalanmıştım. Düşünmek için artık fazla geç, bir
Susmuşsa şehrin işlek sokakları ve artık öyle romantik gelmiyorsa sonbaharın yolculukları,
Gitmek gerekir bir şehirden sessizce.
Konmuşsa çilemez bir bülbül kiremite ve mahrumsak güzel birkaç senfoniden bir gece
Gitmek gerekir bir şehirden gizlice.
Ağlamıyorsa gönlümüzün derininde bir çocuk, basmıyorsa çığlığı ağır işkencelere ve bizsek artık kemeri tutan beden ellerinde,
Gitmek gerekir bir şehirden adice.
Otogar soğuğunda içilmiş bir sigaranın ertesinde dostum dolunaya
bakıp “ölene kadar” demişti.
Dolunaya bakarken ben de aynı şarkıyı mırıldanıyordum zihnime.
Son defa o gün anlaşılmıştım.
Bugün yine bir şarkının nakaratında buluşmak isteyeceğim ölüler
var.
BENİM BÜYÜK HATALARIM VAR VE HEPSİ FAZLA FİYAKASIZLAR.
Siyah rujlu kadınlar ağlıyorlar kaldırımın soğuğunda,
Siyah rujlu kadınlar dağlıyorlar yaralarımı boşluğumda,
Şarkılar susmuyorlar, kanıyorlar soluğumda,
Boğazımda bir ağrıyla, uykularım kaçıyorlar, korktuğumda.
Perdeni kapama ne olur gönül pencerende.
Bir kez daha delirebilecek kadar güçlü değil bedenim.
Şimdi yağmura düşman düşmüşüm katalitik sıcaklığın yanı başında,
Şimdi çocukluğumdan daha çok üşümüşüm, sobanın soğukluğunda.
Ben şimdi yere düşmüşüm, bir düş'müşüm kurtların sofrasında,
Yağmurun gökyüzüne geri dönüşü gibi suyun rengi,
Ayaklarımın pası, gülüşümün ahengi…
Şahitsiniz bu hayatı yaşamadım.
Aşamadığım halde sevdim hayatı,
Yaşamadığım halde âşık oldum ona.
Parmak uçlarım hâlâ ıslakken paslı ayakkabıların altında,
Ama ben yolun ne kadar sonundayım bir baksana,
Gözlerim neden bayık mesela?
Zamanın nasıl hızlı geçtiğini fark edebiliyorum bu normal mi ?
Bunun için çırpınıyorum, can havliyle çırpınıyorum.
Zaman çok hızlı geçiyor ve ben kaybediyorum.
Zamanı geçtikten sonra gelen her şeyden nefret ediyorum.
Sol bileğimde yağmurun, sağ bileğimde başarısızlığın iz düşümünü taşıyorum.
Hiç şaşırmadım, kılını bile kıpırdatmadan büyütmüşsün beni.
Hiç alışmadım ama, sanki bir çocukluk rüyasıymış gibi unuttum ellerini.
İki sene sonrasının hesabını bile yapmayan bir herifim ben,
Hiç şaşırma tamam mı? 10 sene sonrasına mektup yazarken yakaladım kendimi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!