Mutlu şiirlerde yazabiliyorum ben, mutluluk problemini aştığım
zamanlarda,
Ölümü tekrar ediyorum, bu harika bir his!
Ölümün sağlamasını yapıyorum,
Ve bam!
Beni bilmem kaçıncı defa yere serdiniz.
Sana gelen yollarımdan hastayım son 3 şarkıdır.
Duymuyorum diye dinlemiyorum sanma,
Sana sakladığım son sigaramdan kırıldım az evvel,
kayboldum az önce kendi evimin balkonunda,
Yıllardır aradığım kadının, adını unuttum evimin Bodrumunda.
Kalbim karıncalandı benim,
Çiçekler ektiğim yollarda topraklarımı kuruttular.
Böyle yazacağım hiç çekinmeden.
Filizlensin diye sarıldıklarım, çamurumdan şikâyet ettiler.
Bana çamur atmayın,
Ben çamurun kendisiyim.
Yormayın kendinizi, sırtlarınızı, sırtlanlarınızı.
Sen beni kendimle bıraktın nasıl başarabildin ?
Delisin derdin,
Beni bir delinin ellerine, sensizliği görmüş, yahu çıldırmış gibi duvar yumruklayan bir delinin ellerine, zamana…
Sahi sen beni bıraktın. Nasıl yaptın ?
Ben şimdi senin kadar başarılı değilim beni bırakma konusunda, bana yardım et.
Allah baba konuşmuyor benimle, okşamadığı gibi saçlarımı. Yumrukladığım duvarlar buna şahit.
Ben sana şiirler okumuşum sen neden dinlememişsin ki?
Hayaller kurmuşum, yamacına sokulmuşum, neden beni savurmuşsun ?
Seni saraylarda yaşatıyordum inan bana.
Yani az kalsın yüreğimin şatolarından ruhunun şarkıları dinlenilecekti
Sen benim yüreğimin saraylarını neden toprağa birlemişsin ki?
Bugün seni özledim biliyor musun?
Orda gözüne toz kaçsa, burada kalbim kirlenir.
Batsa bebeklerine bir karanlık, benim günüm lekelenir.
Yâd ederken gözlerini gönül penceremde,
Seni görmedikçe gözlerime kan oturuyor.
Boyun eğerken karanlık senin önünde,
Hikâyemin başladığı yerde alnıma yalnızlığı kazıdılar.
Bir gün o kadar büyüdüm ki, kalbimin yerini öğrendim. Hem de
Nilgün gibi.
Bir sokak daha uzattım evin yolunu,
Çünkü beynimin billurlarındaki şarkı henüz bitmemişti.
O sokakta korkuyu öğrendim.
Bu benim burada olan tek fotoğrafım.
Fotoğrafta sende varsın canım.
Göğsümün biraz üstünde adın, belki başımın biraz altındasın.
Dinle kadın,
Attığım her adımda, çektiğim her fotoğraftasın.
Son mektubunda imza, yaşadığım kışımda, çizdiğim yazımdasın.
Bence bir parça ölmeye ihtiyacım var bu gece…
Yani cenaze eviysem ben tam manasıyla,
Ağlıyorsa kokumu duyan ten,
Benimde bir parça ölmeye hakkım var bir gece.
Benden olan koşsun diye süründüysem yıllarca,
Benden kopan düştüyse bir uçuruma,
Kim ölecek bu gece benim yerime?
Ya da kim gülüyor, bu sabah ölen iki kuşun yerine?
Dünyanın dengesi bozulur mu hiç? İllaki birileri yaşıyordur bizim
hayal edemediklerimizi de.
Kimin gönlü çok rahat, kim huzur içinde?
Kim mutluluktan ağlamayı öğrendi, kimin nefesi daralmadı gönlü
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!