Meğer 2 Şiiri - Hasan Turgut

Nice yollar geçtin, yorgun düşmedin
"Hamsın" diyenler var "zerre pişmedin"
El açıp kimseye boyun eğmedin
Sonunda bükülen belimiş meğer.

Dostum dediklerin attılar dara.
İy'olmaz içinde köz olan yara
Unutulur herşey olur kapkara
Yâr bildiklerinde elimiş meğer.

Ne diller tat verir, ne de söz yeter
Gönülde baharın ömrü az biter
Acılar hüzünler kaybolur yiter.
Rüzgârda savrulan dalımış meğer.

Varlıkla övünen darda kalırmış.
Düşkün olurmuşta harda kalırmış.
Gönül kırık telde zarda kalırmış.
Boşuna yorulan dilimiş meğer.

Dost bildiğin düşman olur ansızın
Sırtında taşırken yükü yalnızın
Kıymetl'olur fena,zalim haksızın
Söz altınsa sükut balımış meğer.

Ne hırsın sonu var, nede arzunun.
Alıcısı çıkmaz hisli duygunun.
Savaştıca artar cephe vurgunun.
Yine de doymayan canımış meğer.

Menfaat yolunda eğilir başlar
Günü gelmeyince akmazmış yaşlar.
Gönlünde birikir çakıllar taşlar.
İnsan oğlu garip hanımış meğer

Azıcık varlığa mağrur olurlar
Makamla, mevkiyle huzur bulurlar
Düşersen en önce onlar vururlar
İnsan olmak büyük şanımış meğer

Güzel gün, kötü gün yan yana durur
Kimi sefa sürer, kimi savrulur
Sonunda toprağa düşer kavrulur
Üç katlı bezi tek malımış meğer

Kervan misali hep gider yolcular
Dünya kimseye de kalmaz ey kullar.
Yerle yeksan olur servetle mallar.
Tek mevki tek makam salımış meğer