Mazideki Köyüm ( Karaterzi)

Ben çocukken, herkes köyde yaşardı,
O tarihte gurbet nedir bilmezdik?
Toprağı karasabanla sürerdik,
İmece usulü ekin biçerdik.

Daneyi sapında ayırmak için,
Buğday sapını düvenle döverdik.
Dört dişli yabayla harman yellerdik
Buğdayı, merkeplerle eve taşırdık.

Yaz gelende yaylalara çıkardık.
Sürüleri otlaklarda, güderdik.
Onikide berliklere gelirdik.
Koyunun, keçinin sütün sağardık.

Kekik kokan temiz hava koklardık.
Tereyağı, peynir, tulum yapardık.
Sofrada süt ürünü eksik olmazdı.
Yayla günlerimiz mazide kaldı.

Köyümüzde hayvancılık ilk başta,
Toprağa tahıl, fasulye ekerdik.
Kaysıcılık öne çıktı revaçta,
Kirazı, elmayı saymak gerekir.

Köyümüzde sulu tarım yapılır.
Herkes kendi toprağıyla uğraşır..!
Traktör temel üretim aracı,
Kör talihini yenmiş Karaterzi..!

Köyümüz Alevi, Sünni yaşardık,
Hiç kimseden saygısızlık görmedik.
Gençler birbirine kardeşten öte,
Saygı, sevgi zirve yapmıştı köyde..!

Hatırı sayılır insanı çoktur,
Ahali ailenin fertleri gibi,
Anne baba kardeş gibi yaşardık,
Böyle bir örnek yoktur dünyada..!

Zaman bindokuzyüz yetmiş ikide,
Köye sağ, sol siyaseti soktular.
Ne gelenek kaldı, ne töre kaldı.
Köyü harap etti ajan unsurlar..!

Bir oyunla toplum tezgaha geldi.
Karakol kapısı bilmeyen köylü..!
Gece, gündüz taşındı karakola,
Zulümü yaşadı, masum köylüler..!

Dün olduğu gibi bugünde aynı,
Tezgah yine garibanın başında..!
Zengin yaşamına devam ederken,
Yoksulun kaderi değişmez olmuş.