Maviye boya Şiiri - Mehmet Bildir

Maviye Boya

Nasıl anlatsam sana kendi yüreğimi?
Hangi şehrin enkazlarında çıkarırsam duygularımı?
Sen bir güneştin —
bense bir avuç toprak.
Sen bir filizdin —
ben, yaprakları dökülmüş bir ağaç.

Gövdemde yalnızlığıma savrulmuş bir umut gibiydim.
Adı neydi bu sevda türküsünün?
Yaralı sazımın tellerinden çıkan
çığlıklar gibi bir şeydi belki.

Beni, yüreğinin en güzel sahnesinden...
Beni, yüreğinin en güzel yerinden —
yeter ki maviye boya.

Hangi mevsimlere anlatsam seni?
Hangi mevsimi yaşarım sensiz, gözlerinden uzak?
Bir sonbahar akşamında
yağmur damla damla düşerken yüreğime…
Sen bir şemsiye olmuştun,
o karanlığın içinde doğmuş bir umut gibi.

Bu gecenin en kasvetli saatlerinde,
yüreğinin sessizliğiyle
beni, yüreğinin en güzel sahnesinden…
beni, yüreğinin en güzel yerinden —
yeter ki maviye boya.

Bir medeniyetti kalbimden çıkan,
güzel gözlü sevdam.
Mezopotamya’nın en hoyrat rüzgârında
dalgalanıyordu saçların…
Kurak topraklardan,
kahverengiden,
gökyüzünün mavisinden…
Yüreğinde hayatın tek mucizesini taşıyan…

Yüreğinin en güzel yerinden öpüyorum seni —
kara kaşlı, sırma saçlı sevgilim.
Beni, yüreğinin en güzel sahnesinden
yeter ki maviye boya.

Bir uçurumdu, de...
Bir boşluktu, de…
Bir masaldı, de…
Bir hikâyeydi, de…
Bir öyküydü, de…
“Yaşandı ve bitti,” de…
Ama ne olursa olsun,
“Bir mucizeydi,” de…

Sonsuz acılarımla;
gözlerimde, yüreğimde, gözyaşlarımda
ve sözcüklerimde…
Yüreğinin en güzel sahnesinden...
Ve yüreğimin en güzel yerinden —
yeter ki maviye boya.

Mehmet Bildir
10.10.2016