Mavi Limanlar Şiiri - Meral Meri

İşte günler gelip geçiyordu noksanlıklarla...
İçimde çoktandır ne bir güneş var ne de bir pembelik.
Çünkü karanlık beni ve kalbimi esir etti.
Ve ben de buna gönüllü izin verdim.
Oysa o bana çok bilmediğim bir ehemmiyetsizlik sunup duruyordu,
Yazık ki çoktandır ömrümün limanları da yoktu piyasada...
Fakat ben de olsun diye bir çaba içerisinde değildim;
Bilakis gayri ihtiyari bir şekilde o karanlığa girmekteydim.
Biliyorum mavilikler çok uzaktı, siyahlıklar ise baki,
Ve de çok pespaye bir şekilde içimi ilikliyorlardı,
Sanki bu gereksizliğe çok muhtaçmışım gibi.
Halbuki çok defa ona arz ettim kendimi;
Ancak o beni kış mevsimi zannetti,
Ve kar taneleri gibi eriyip yok olacaktım...
Ki bir şekilde de haklıydı,
Bir şeyler yok oluyordu
Mesela mavilik gibi,
Mesela limanlar gibi...