Masumca Gülümsedi Şiiri - Bekir Dalkıç

Feleğin kurşunu değince tenime,
Kollarımın arasından masumca gülümsedi acım.
Dudakları kıpkırmızıydı.
Masumca gülümsedi kafesinden, uçmayı unutan kuş,
Açmayı unutan çiçek.
Bacakları yerine saçları okşanınca sokaktaki kızın,
Hali, hatırı sorulunca kimsesiz adamcağızın,
Gülümsediler masumca.

Masumca gülümsedi gülmeyi unutan çocuk.
Ona seni seviyorum dedim.
Karnı doyunca bu akşam da yine.
Masumca gülümsedi kör ve topal kedim.

Bir koşuşturmaca hayat ve açılmış hepten kendimizle aramız.
Kapanırmış aslında hiç kapanmaz zannettiğimiz o derin yaramız.

Sen de gülümse ne olur gülüm.
Bak, sana bütün yaralarımdan gülümsedim.
Yüreğim nasır tutmuş, dilim kahır.
Yanaş soluma, gir koluma, gel de düş yoluma,
Gel birlikte gülelim ve yettiğince gücümüz,
Gülümsedikçe yüzümüze masumca acımız.
Bütün gülemeyenleri gülümsetelim.
Gel, bekletme beni.