Masal = Yalan Şiiri - Gül Ataç

İçimdeki kulenin çatısı bulutların üstünde haberin var mı?
Sol şakağımda atan nabız, zamanın bilmecesi
Her şeyin bir sonu olduğu gerçeği
Anadolu kavağında bir bahar esintisi..

Bilebilseydin sessizlik, mağdurluk hali değildi
Şişelerin dibinde insanın tüm yanılgıları
İki tenin buğusu gerçeğe yüz çevirdi
Yakalamak adına anlık mutlulukları
Sonsuza dek çalamazdı 45’likte aşk masalı…
Evet, aşk masaldı, kocaman bebeklerin inandığı..

Hep bir ileri iki geri gitti adımlarım
Sen inadına ellerimden çekerken kendine
Kana kana içmiştim sözlerini -ilk kez bana söylendiklerini umarak-
Bir itiş kakış gibi yaşadığım med-cezirlerin tiradını sonlandırmalıydım bir an önce
Beceriksizim, yapamadım
Sihirli bir avuç dokunuş, bir garip ruhu okuyuş
Dudaklarından nefes çalarak ne kadar dayanırdım
Sana baktım insanı gördüm, kendimi bildim
Gamzelerinde durdu akrebin yelkovandan kaçışı
Avuçlarında kayboldu ellerimin soğuk arayışı
Sana baktım sonsuza dek kavgaya battım
Büyük yıkımların umursamazlık zırhına büründüm
Kelebek öpüşleri kondururken boynuna
Beş parmaklı yalanları düş kadar gerçek kıldım…
‘…gibi yapmak’… Bunu da asla başaramadım
Seni hiç, kendimi hep kandırdım…
Nihayet
Bir gece yarısı tokadı, bilinen gerçeğin yüzümde şaklaması
Oturdum dudaklarımda acı bir gülümseme, göğsümün altında garip bir sancı
Bu satırları yazdım…
Aldırma
Aralık kapıların ardında mutluluğu seçtim senin için
Huzuru, heyecanı, martı kanadındaki yürek çarpıntısını
Bense özgürlüğümden vazgeçtim…