Yokluğun Şiiri - İlyas Kaplan

yokluğun
üzerime kasvetli akşam gibi iner
sessizce
senden kalan anılarla
kana kana içerim seni
duygusal bir şarkı
kaldırımları yalayan rüzgar gibi
dokunur saçlarına
kaç sitem
kaç yağmur damlası
resmine
avuçlarımda sakladığım

kentin sessiz bir sokağında
en son güzergahında
sensiz
viran bir yalnızlık
şimdi bastığım her yer
senden uzak
şehrin metruk bir istasyonunda
ve hasretin

son treni kaçırmış
yolcu gibiyim
yağmurun sesine vermişim kendimi
ateşe düşüp kavrulan pervaneyim

yanıp yakılırım
yanıp kavrulurum
senin aşkının harında
seninle döner
seninle yok olurum

zembereği kopmuş
gergef bir zaman şimdi
kimsesiz sokaklar
mevsim sonbahar

her dem yağmalanırım
gudubet bir sancı karışır
bir isyan yürür damarlarıma
gölgen belirir puslu aynalarda
derin sukutlarda
uzun bir yolculuğun
son seferine
koyulurum

dipsiz ve tarifsiz
hüzün var yüreğimde
her dokunduğum
gamdan bir derya
bana dokunan
her ne varsa…
senden

manolyalar çiçek dökerken
günler de
senin gibi akıp gidiyor
gittiğinden beri
batıp gidiyor güneş
sağa sola savrulup
aşkla nefretin birbirine karıştığı yere

bir daha
dönmeyecekmiş gibi
sürgün edilmiş
sensiz geçen
upuzun sonbahar gecelerini
anlatabilmek ne mümkün
kısa bir şiire sığdırabilmek…
seni

redfer

Şiir ve eserin tüm hakları İlyas Kaplan’a aittir