Manolya Şiiri - Serpil Koçar

— Manolya

Ruhumun derinliklerinde bir ses duyarım her sabah,
“Manolya… Manolya” der, şevkle fısıldar bana;
Bilinmeyen bir adım var mı önümde, kim bilir,
Kalbimde usul usul açan o narin çiçek gibi,
Haydi yazalım onun adına, ruhumun gizli şarkısını.

Manolya’yım ben, bir çiçeğim narin, ince,
Kırmam kimseyi, incitmem kalpleri usulca;
Beni inciten olursa, sessizce uzaklaşırım,
Zarif bir vedayla korurum ruhumun sınırını,
Sevgiyle sararım kendi dünyamı, kırılmadan.

Kimi zaman sevecen, tatlı ve ılık bir rüzgâr,
Kimi zaman mesafeli, buz gibi ama seviyeli;
Seçiciliğim bir duruş, sadelikten doğar,
Kaliteye değer veren ruhumun işaretidir,
Adımlarımda zarafet, sözlerimde incelik var.

Yüreğimden dökülenleri alırım kaleme,
İyiliği, sevgiyi savunurum her daim;
Paylaşmayı severim, emeğe saygı duyarım,
Merhametle dokunurum hayatın kıyısına,
Sevgiyle büyürüm, küçük kibarlıklar besler ruhumu.

Dedikoduyu, kaosu sevemem, bencil değilim,
Aklım yettiğince konuşur, karşıdakini dinlerim;
Evlatlarıma anneyim, sevdiklerime yoldaş,
Sevginin peşinden koşarım bir ömür boyu,
Sadakatle atılır adımlarım, güvenle örülür yolum.

Her daim vicdanıma sığınırım, kötülükten kaçarım,
Kimseye zarar vermem; işte benim duruşum budur;
Hayat felsefem huzur ve sevgiyle örülüdür,
Sessiz bir güç taşırım, incitmemeyi seçerim,
Yumuşak bir ışık gibi dokunurum dünyaya.

Manolya gibi açarım yeniden, her baharda,
Kırılırım ama susmam, dikenler öğretir sabrı;
Gözlerimde umut, ellerimde şefkat taşırım,
Kalbimde sevgi, yüreğimde sabır saklıdır,
Her açan çiçek gibi ben de yeniden doğarım.

İşte ben buyum: Manolya, narin ama güçlü,
Sevgiyle büyüyen, seçici ve merhametli;
Adım fısıldar bana sabahları umutla,
Her yaprağım bir hatıra, her çiçeğim bir şarkı;
Gel, tanı beni — birlikte büyütelim sevgiyi.