Maktül Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ben seni seven yanlarımı
dün gece ateşe attım.
Tutuşurken içimde senler,
her bir anı çığlık çığlığa yanarken
bakıp küle dönmüş hatıralara ağladım.
Söyle sevgilim, neden el oldun bana neden?

Hayallerimiz vardı — mavi, yeşil, pembe.
Şimdi ise gri bir bulut
çöktü bütün düşlerimin üstüne.
Küllerini bile saklıyorum ben,
itiraf ediyorum:
unutamıyorum seni.

Gelişin geliyor aklıma,
dudaklarının titreyen sıcaklığı,
“sana kıyamam” deyişin…
Peki nasıl oldu da kıydın gitmeye?
Ben her gece, her nefeste hayaline sarılırken
nasıl oldu da sırtını dönüp gittin?

Oysa demiştim sana:
Gitmekle gitmiş olmazsın.
Nefesin kalır,
Hevesin kalır,
En önemlisi yüreğin kalır.
Sen bilmezsin;
Boş bir bedeni sürüklemek nasıl bir duygu
Koca bir mezar taşını omuzlamak gibi.
Omuzlarım çürüdü gel artık...

Dün gece yine özlemin doldu başucu bardağıma.
Kalbim deli gibi çarptı,
bir korku sardı içimi.
Abdest aldım, dua ettim:
“Rabbim,” dedim,
“Onsuz doğan güneşi,
Onsuz açan çiçeği,
Onsuz gülmeyi bana haram et.”
Gelirsin diye bir umut
Hasretini yorgan yapıp uyudum.

Ama sabah kalktığımda
yine yoktun.
Duymadın mı feryadımı?
Görmedin mi gecenin karanlığını aydınlatan yanmış kalbimi?
Söyle can parçam,
Yanmıyor mu yüreğin benim kadar?
Kanamıyor mu vicdanın?
Ben seni canım yapmışken
neden gittin?
Neden?

Bir dostum dedi ki:
“Bir kâğıt al, adını yaz, yanına ‘unuttum’ yaz.”
Yapamadım.
‘Unut madım unutamadım yazdım.
Çünkü bana hiç öğretemedin unutmayı.
Benim ne suçum var?
Yine suçlu sen çıktın.
Evet, belki hırsızlık yapmadın
ama umut çalmak da suç değil mi?

Davacıyım senden.
Sen umutlarımın katilisin.
Ben ise bile bile maktül.
03.09.2025 09:32