Mabedin Önü Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Zamanlardan bir pazar akşamı,
Bir mabedin önü.
Dizlerimin üzerine çöktüm çaresizce.
Ellerim havada,
Seni diledim.
Seninle geçirdiğim güzel günleri düşleyip,
Çok özledim onu Tanrım dedim.
Bir kaç damla yaş döküldü gözlerimden
Her zamanki gibi sessizce.

Oysa kaç kez uğramışlığım vardı mabede?
Ama umutsuz değildim,
İnançsızda sayılmazdım.
Sevgiye değer veren bir Tanrıya inanıyordum.
Mutluluklar kısa,
Özlemler uzundu.
Hayatın kanunuydu belki ama
Hayatta en kıymetli şeyde sevgiydi,
Fakat acımasızca kıymetsizleştirilende sevgiydi

Ve tabi seni seviyorum demek,
Neyi çözerdi bilmiyorum?
Hangi hasret bu sözün içinde bulabilirdi kendini?
Neyi çözer bilmiyorum?
Ama bir çok insanı çözer.
Yum gözlerini,
Sus bu kez,
Dinle ve unutma
Ben seni seviyorum,
Seveceğim...
Hayat bütün garipliğiyle önümüze serilsede,
Kalp gariplikten hoşlanmıyor ve
Seviyor.
Seviyor işte kelebek gibi,
Düş gibi.

Mine Yılmaz Sevinç
28.Ağustos.2022
22:02