Limanlar ve Gemiler Şiiri - İsmail Tekin 2

Gitme dedim. Dinlemedi gitti. Bana söyleyecek söz bırakmadı. Yıllara meydan ökuyan bir liman gibi duruyorum yerimde. Gelen gemilere hizmet aşkı var hala içimde. Bu liman, gemiler; bu deniz, dalgalar, herkes birbirini bilir, tanır. Bazen, zevk için, biri diğerini kızdırır. Kızdım, İskele babasının kuytusunda sırıtan dalgaya. Başladım bağırmaya: “Mutsuz olan gider. Başka yerlerde, başka şeylerde gözü kalan, oraları merak eden gider. Yanaştığı limanda değilse gözü, hep sonraki limanlarda ise, gider. Bunlar, sadece kendilerinin gidebileceğini zannederler. Limanların da gideceğini, hiç akıllarına getirmezler. Yanaştığın liman da gidebilirdi uzun yıllar önce. Ama limanlar bilir. Deniz, denizdir. Tuzu biraz farklı olsa da, her deniz birdir. Anlayacak gemiler de değiştirdikçe, farklı olmadıklarını limanların.” Yol yorgunudur limandan limana dolaşan gemiler. Taşırlar yorgunluklarını, birinden diğerine. Önceleri hoşuna gider. Farklı bir gülücüğün çekiciliğiyle, denizi yara yara yönelmek başka limana. Sonra, sonra yorar. Azalmaz artar yorgunluğu. Çözümsüzlükler dünyan, yakanı hiç bırakmayan vicdanın yazar alnına suskunluğu. Limanlar bunu bilir. O yüzden gitmezler. Gözlerler gidenleri sessiz sessiz. Neler yaptıklarına, ne olduklarına bakarlar batan güneşe karşı uzanan kıyılarından. Çoğu dönmez. Kaybolur gider. Pişman olup, geri gelenler de olur. İkisi de, üzer bu yaşlı limanı. Onun için susar. Almıştır artık dersini.