Lav Şiiri - İsmet Kaya 2

Güneş üstündeki hara rağmen sönük.
Tek tip iklim olur ve donar evren,
bir an gülmezsen.
Kör olan birinin,
Dünya'ya gözünü açarak verdiği
ilk pozdur çehren.
Ve ben, bu pozlara el.
Mahrum, merhum ve bir başıma.
Ummadığım her şey geldi de
sen gelmedin bir, başıma.
Ve kaldım ortada,
tıpkı yetim gibi.
Beni sevdiğini
söylemeyen dudakların tıp,
ki duyulmasın sesin.
Ve siz iyi günlerimin,
beton abideleri,
'Kendine iyi bak.' demeden kesin.
Kendime iyi bakmamı istiyorsanız,
haber verin.
Asma bahçelerinden güzel
yüzünü asmasın, sakın.
Zira o yüzünü astığında,
sallanan tek şey,
o olmaz.