Lanet Şiiri - Abbas Paksoy

Lanet
İnsaf artık, ey yüce felek,
Yediriyorsun, bana kelek,
Giydirdin, ateşten bir yelek,
Yok muydu, benden başka kulun.

Böyle garip yarattın, beni sen.
Bindin başıma, durur iken.
Batırdın, ayağıma diken.
Yok muydu, benden başka kulun.

Yaptığını, beğeniyor musun?
Beni, oyuncak ediyorsun.
Feryadımla, eğleniyorsun.
Yok muydu, benden başka kulun.

Derde düşenler, dert ettiler.
Zalimliğini, met ettiler.
Hepside, hışmından gittiler.
Onlar haklı, anladım şimdi.

Baharı görmeden, güz ettim.
Gençliğimi, görmeden gittim.
Sen, neden, bana tekme attın.
Yok muydu, benden başka kulun.

Neden yarattın, neden sattın.
Sabrettikçe, silleni attın.
Sen arşa çıktın, beni yittin.
Yok muydu, benden başka kulun.

Nice kuluna, hışım verdin.
Suç verdin, birde ağı gerdin.
Dertlerin üstüne, dert serdin.
Yok muydu, benden başka kulun.

Verdiğin bir can ise, bana.
Dur diye, minnet etmem sana.
Paksoy’umu, bağladın hana.
Yok muydu, benden başka kulun.