Kuzgun Şiiri - Kasım Kobakçı

Kuzgun kuzgun, tuhaf bir ruhtu,
Kuzgun kuzgun, eski dostumdu.
*
Geçmişten hangi rüzgâr getirdi, bilinmezdi.
*
Kuzgun kuzgun, tuhaf bir ruhtu,
Kuzgun kuzgun, göğe bakar, gün biterdi.
*
Avucunda, anahtarsız bir kutu,
Diğer avucunda, pürüzsüz nehir taşları.
*
Zamanın unuttuğu, bir saat kulesinde yaşardı,
Yıpranmış paltosu ve her şeyi gören gözleriyle,
Kendi efsanesinin içinde, kaybolmuş bir adamdı.
Geceleri dalgındı, ses etsem irkilirdi.
*
Kenarda kalmış bir şehirde, mevsim sonbahardı,
Aklı karışık bir çocuktum, dünyadan saklandım,
Gelip, onun gölgesine yaslandım,
Ufak tefek, ürkek.
*
Belki de o kuleyi, o hayata döndürmüştü.
Aşağıdan, hayatın uğultusu duyulurdu,
İçimi bir korku kapladı, gözlerim doldu,
Kuzgun, yalnızca dururdu.
*
O sessiz müzik kutusunu açar, dinlerdi,
Sonra anlaşırdık, ben bir melodi mırıldanırdım,
Kutu kapanır, dinlerdi,
Nedenini hiç sormadım.
*
Bazen aklım karışırdı,
Fırtınada beklerdi,
Elinde, o pürüzsüz taşlar vardı.
Her birine tek tek bakardı, ben bir şey sezmezdim.
*
Bir gün, kuzguna sordum,
Neden bu taşlar, hiç konuşmuyor dedim.
*
Onlar zaten her şeyi gördü, dedi, dinlemesini bil,
Ve ağırlıklarından, ürkme sakın,
O zaman, boşu doludan ayırt edersin,
Ve sessizliği duyabilirsin.
*
Sonra sustu,
Günlerim, o taşların sırrını düşünmekle geçti.
Sonra yine gün bitti, Kuzgun göğe baktı,
Konuşursam darılırdı.
*
Bir sabah gürültüyle kule sarsıldı, annem beni çekti,
Kuzgun saklanmadı, her şey durdu, nefesim kesildi,
Yetkililer onu aldığında tek başınaydı, bu bir sondu.
Bütün şehir aşağıda birikmişti.
*
Avluya inerken, dimdik bir ağaç gibiydi,
Aniden durup, bana döndü ve şimdi duyuyor musun dedi.
Duyuyorum dedim, duyuyorum.
Ve o andan itibaren, asla,
Hiç kimseye, tek kelime etmedim.