Kutsal Yalnızlıkta Yankılanan Ses

Issızlığın tam ortasında bir nefes,
Ne bir söz, ne bir adım, yalnızca ses.
Mağaranın duvarında yankı bulur,
Vahyin ilk ışığı karanlığa vurur.

Cebrail inerken gökten bir huzur,
Yürek, titrek bir kandil gibi durur.
"Oku!" emriyle çözülür suskunluk,
Sonsuz bir ağaca dönüşür ilk tohumluk.

Her yankı, yeni bir çağrıya döner,
Sessizlikte ümmetin kalbi yüer.
Bir dağ sarsılır, bir zaman susar,
Bir harf bütün karanlıklara yeter.

Yalnızlık kutsallaşır vahyin sesiyle,
Bir ümit uyanır gecenin üesiyle.
Mağaradan doğan bu ilk nur ile,
Kur'an iner kalplere şıfayla, dile.

Ey suskun yüzyıllar, şaşmaz çağrıya bak,
Bir peygamberin kalbinden düşen ayak.
O adım ki zamanın kilidini açar,
Kutsal yalnızlıkta yankıyın adını yazar.

Oku yeniden, ey kul, yeniden duyuşla,
Taşların, yıldızların, secdenin konuşuyla.
Bu ses ne zamana, ne mekâna sığar,
Yalnızca Allah diyene sırrını açar.