Küstüm..! Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

KÜSTÜM
Fevzi Emir Yılmaz

Saksıda bırakıp bir gonca gülü,
Kurutur misali gittin ya benden;
İstemem, bir haber bile gelmesin senden,
Kadere, talihe, bahtıma küstüm.

Tövbekâr gönlümde masum bir histin,
Sevda sokağında yolumu kestin;
Kimsesizdim, bir bana mıydı kastın?
Hancıya, yolcuya, yollara küstüm.

Yağmura susamış kupkuru bir topraktın,
Ne kadar yakın bildiysem, bir o kadar ıraktın;
Ardında paramparça, kırık bir kalp bıraktın,
İlaca, şifaya, tabibe küstüm.

Yetmemiş demek ki yüreğim sana,
Şimdi kimi dilersen, üz kana kana;
Bin kurşun sıkardım da her hatırana,
Namluda ters duran mermiye küstüm.

Çok sürmez, gelir haberi: "Bin pişman" diye,
"Anladım" der, "kim dostmuş, kim düşman" diye;
Yemin etmedim ama konuşmam diye,
Kelâma, hitaba, sohbete küstüm.

Bir sünger çekmiştim ben senden önceme,
Bir tek seni konu ettim şiirime, heceme;
Şimdi bir kâbus gibisin gündüzüme, geceme,
Yatağa, yorgana, yastığa küstüm.

Benden uzak olsun, Allah’a yakın,
Adımı, sânımı anmasın sakın;
Resimmiş, şiirmiş, ne varsa yakın,
Onu en çok seven yanıma küstüm.

İstersen, "Unuttum" de, istersen de tanıma,
Daha ne yapabilirsin ki çıktığın sol yanıma?
Duyarsan öldüğümü, uğrama mezarıma;
Son nefeste andığım adına küstüm,
Seni en çok seven yanıma küstüm,
Sana adadığım canıma küstüm.