Düşmeden yürüdüğümüz patikalarda, toprağı üzerinde küçük kırmızı bir dağ çiçeği bıraktım narin avuçlarına...
Başımızda duran kuşlar ve kediler, sonbaharı yaşıyor dökülen yapraklarında ormanın...
Duymazdık kuşlardan başka kimseyi ve şimdilerde tilkiler bile aydınlatamıyor artık gecelerimizi...
Her gece rüzgârı bekliyorum senin gibi, belki kuşlar duyar sesimi belki de kediler...
Kuruyan dağ çiçeğinde gizlenen nefesimi al ve rüzgârlara dök içini; belki kuşlar duyar sesini belki de kediler...
Etrafını saran karanlıklarda kayboldu gözlerin ve ben hiç duymadım ormandaki iblisleri...
Sen ise ormanın karanlıklarında yapayalnız, kimsesiz; tilkiler bile aydınlatamıyor artık gecelerimizi...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta