Kurbağa Prens ve Denizkızı

“bizim gözlerimizden deliler öpmüş olmalı
Yoksa böyle aykırı
Olmazdık
Değil mi Yusuf? ...”

... Çobanyıldızı…

**********************************************************************************

Bu şehir, bu deniz, bu yosun kokusu… Ahîrkapı açıklarına demir atmış gemilerin suni yakamozları… sen varsın o ışıkların altında, kokun var.

……. sonra kurbağa prens istiridyenin kabuğunu öpecek. Kabuğun içinden devrik sadrazamın denize hediye ettiği kızı çıkacak. Kız kurbağa prensin dudaklarını arayınca prens ağlayacak. Hahambaşı Arapça dualar okuyacak. Ben dilsiz dua edeceğim: “My God, beni bağışla, help mi ya rabbelalemin…” ben nece edersem edeyim dualarımı, o hep duyacak…

Ay yok bu gece. Hava ılık… her yer yosun kokusu, senin kokun… bir yıldız kadar görünen uçak önce bir bulutu aydınlattı, sonra o bulutla birlikte görünmez oldu. Selam yolladım sana, aldın mı?

…… kurbağa prensin dudaklarındaki mühür bir damla gözyaşı ile bozulacak. Devrik sadrazamın denize hediye ettiği kızı ağlayacak, kurbağa prens aynadan Çobanyıldızı’nın baktığını hiç bilmeyecek. Prens, kızın dilenmek için açtığı avucuna kulağı kopuk bir banknot bırakacak. Kızın ayakları dökülen pulların arasından ortaya çıkacak…

Seninle her konuştuğumuzda bir deprem daha oluyor yüreğimin çorak ülkelerinde. Öfkemi çıkartacak bir tek duvar bulsam… başımı vura vura kanatacağım… her depremden sonra el açtığım yıkıntıların arasında dilendim utanmadan… o kadar açtım ki… ama hiç hırsızlık yapmadım…

……. kurbağa prens aslında çirkinliği yüzüne maskelemiş… devrik sadrazamın denize hediye ettiği kızı sevginin sadakası olmadığını bilirmiş. Çobanyıldızı, aynanın arkasında kurbağa prensten şiirlerini gizlermiş…

Aşk diye bir şey yok. Olsa olsa herkes sadece kendine aşık olur. Karşısında aksini görür, yine kendine aşık olur… Çobanyıldızı kuyuya bu yüzden düşer, kurbağa prens işte bu yüzden bu kadar çirkin, devrik sadrazamın kızı işte denize bu yüzden hediyedir.

……. Şair bu masalın sonunu kurbağa prense bırakmış…

Dilenmek için avucumu her açtığımda bana sadece cam kırıkları kaldı. Bir de sen vardın aksimin yansıdığı aynalarda. Oradan hiç çıkma. İçimi hep acıt ki yaşadığımı bileyim. Devam et bu oyuna. Ben de sırf sen mutlu oluyorsun diye sürdürmeye devam edeyim. Şimdi elin bende. Dur kaçma… elimi sana vermeliyim… ben… kimsesiz bir şairim…