Künyem Anılır Mevtalar Arasında

Korkuyorum ve öylesine
Çok korkuyorum ki,
Hâlimi sakın sorma.
Beş yaşında çocuklar gibiyim,
Ne çok hüzün var içimde
Sen bir bilebilsen,
Kalbim zelzelenin tam ortasında.
Hafsalama sığdıramam,
Kabuslar büyür de büyür gözümde.
Yeri göğü inleten o kıyamet yeri
Depremle inlerim,
Ak döşüme vura vura.
Gömülü kalan benim aslında,
Moloz yığınları altında,
Ölen benim can çekişe çekişe.
Vallahi!
Yiten giden benim
Her ah deyişimle
Taş duvarlar altında.
Dayanamam,kıyamam,
Duramam ayak üstü,
Yanar yakılır,ağlar dururum
Kurtar bizi ,kimse yok mu? Diye
Kulakları sağır eden sesler arasında;
Enkaz altındakilerin çırpınışıyla.
Dövünürüm,
Bölünürüm bin bir parçaya.
Mahvolurum...
Tırnaklarımı batırırken
Moraran,şişen damarlarım,
Dişlerimi geçirirken can havline
Kan sızar tüm vücudumdan
Akıverir topraga.
Yutağımı,genzimi kurutur
Kan kokusu,
Çimento,hafriyat şaha kalkmış toz,
Can pazarı gibi yıkıntılar arasında.
Eyvah!
Eyvahlar olsun diye haykırırım,
Yine koruyamadık
Eyvah!
Vahları dolanır dilim,dudağıma.
Ve her toz dumanıyla
Ölüme kanat açan Yusuf'lar,
Akın akın koşar semaya...
Acırım,
Hicranla dolar kalbim
İstıraba salınır,sinem narlanır ya,
Dağlanırım,
Korlanırım küle duramam;
Ölemeden evvel can veririm,
Künyem
Anılır mevtalar arasında.