Kül Olurken Şiiri - Ömer Tural

KÜL OLURKEN

Bir elimde çakmak,
diğerinde kalemim.
Yaktım sigaramı, üstüne ismini yazdım:
“Ömer’le Mihriban” diye.

Yılan gibi kıvrıla kıvrıla yükselen dumana daldım,
her kıvrımında seni aradım.

Oysa ne sigarada sen varsın,
ne de dumanında…
Sadece yanıp bitmeye mahkûm olan
külleşmiş harfler var.

Sonra fark ettim…
Her yanıp biten harfin,
semalara anılarımdan bir şeyler taşıdığını;
her savrulan külün,
geçmişimden bir parça kopardığını
sigaramın dumanında.

Ve anladım:
Sigaram tükenirken ömrümden de gidiyor,
dumanla birlikte aşkım da savruluyor;
küller içinde yalnız ben kalıyorum.

Ömer TURAL — Kasım / 13 / 2007