Kül Şiiri - Hakan Karaduman

Ateşin çıngısı uzaktakinin vurunca yüzüne,

Yüzü bulanmış, dalgalanmış yüzü

Şişman dalgalar gözaltlarından geçip,

gözaltılardan da geçip,

elmacık kemiğinin en tepesinden aşıp,

güldüğünde yüzünde ince hilal patika yoldan geçip,

kuru dudaklarına yapışınca kıvılcımın külü,

Yüzü dalgalanmış, bulanmış yüzü.

Ateşin kamçısı vurunca yüzüne, dalgalanınca yüzü,

bulanmış; en karanlıklara hapis verdiği çocukluğu

çamurlu sular yükselmiş, sığdan yuka’ya doğru.

Düşünürken gerginlikten

Adrenalin parlatır yüzünü, korkusu kendine güveni

Oyunlarını iyi oynayanlar mutluydular, eşek değillerdi ya

Yangınlarda enselerini döner, yüzleri sönerdi.

“Herkesler mutlu olsa da, şarkılar türküler söyleyip, yüzümüze ikindi meltemlerine bıraksak,”

Diyen dili aksak,

Kıçı.ı dönmesen de konuşsak?

***

Gerçek evrimleşir.

Gerçek evrimleştikçe olgunlaşır, söner,

Kadın tutucu konularda birbirini tutar,

Ondan der devrim, sekmeler.

Yalan evrimleştikçe çirkefleşir,

Yalan doymak bilmez, obur açlaşır,

Yaşanmayanlar ağızda tükürük arttırır.

Seks meks, aşne fişne, sıvı, akım, kaygan,

Akarken yılan…

Üşüştüler çürümüş nefesleriyle,

Kokuşurken yalan.

Katkısıydı renklisinden medyanın, taksimde avuçlanan

Bilirdi, tutucuydu, yaşamazdı, hissettirdi hormonları; yavan

Zamanla yalan,

Gerçekten dönme yalan

Her şeyden daha yalan

dolan,

Beynini dolduran,

İsyanını dolduran,

Zamanını dolduran,

Geyiği dönerken dolduran, dolan,

Daha gerçekti,

Avuçlayan

Yalan.

Külü sildi dudaklarından,

Kurumuş mendilden kalan

Yürüdü bitiş çizgisine,

Ne kural, ne hayat, ne solan,

Onu dolduran, beynini dolduran,

Yükte hafif, pahada hafif,

-oysa-Beyniydi boşalan.

Ve deyince, bir süre susmalı kedimce.

Dönmeyince,

Zaman dönünce,

O kendine dönünce,

İçimiz bir önde yürürken bize,

Çarparken; bir kendimize, bir size,

Ayakaltından fazlasıyız dedik,

Ve gittik.