Küçüğüm - ( Lösemi ) Şiiri - Hamiye Gül

Yavaşça sokuluverdi yanıma,
Dedi"abla günaydın merhaba"
Sımsıcacık mavi gözleri dikip bana,
Oturdu cafede küçüğüm yanıma.

Dedim,küçük hanımefendi,
Eşlik eder misiniz bana bir süre?
Birer meyve suyu içer miyiz seninle,
Sohbet eder miyiz biraz hastanede?

Elinde zıpzıpıyla oynarken,
Neşeli ama herşeyden habersiz.
Bura benim evim gibi biliyor musun,
Çok arkadaşım var burda diyordu.

Çırpınan annenin çaresizligini,
Bugün gördüm, görmez olaydım.
Dert dediğin herkeste var ama,
Tutulmasın çocuklar şifasız maraza.

Bilmiyordum niye niçin burdaydı,
Kalktı aniden koşuyordu hızlı adımla.
Öğrendiğimse küçüğüm kanserdi,
Kanı onu usul usul,eritip bitiriyordu.

Yavrusuna ağlar gözleri bildirmez,
Uyuyacaksın birgün sakın korkma.
Ve ben yanına geleceğim diyordu,
Hazırlıyordu yavaşça ölüm yoluna.

Ve ardından duyurmadan sesini,
Kulağıma yavaşça eğilip söyledi,
Lösemi benim kızım yaşı sekizdir,
Kendisine öleceksin demiyoruz,dedi.

Omü bizim evimiz arada gitmeliyiz.
Doktorlar siz çocukları çok seviyorlar.
Hasta olmayın diye bekliyorlar,deyip,
Küçüğümün elini tutup gitti annesi.

Demeyeceğiz biz ölüyorsun küçüğüm,
Ölümsüz ruhunun evine gideceksin.
Orda hepimizi bekle gelecegiz elbet,
Ay'dan parlak yüzünle bekle bizi küçüğüm.