Köylü Çocuğu Şiiri - Fitnat Yılmaz

Bir köylü çocuğu tanıdım
Saf mı saf,temiz mi temiz
Bakışları ufukları delercesine
Keskin mi keskin
Enginlerle inat edercesine
Geniş mi geniş
Gülünce göz bebeklerinin içi gülen
Ağladığında gözlerinden inciler dökülen
Kocaman yüreğiyle tüm evrene seslenircesine
İşte burada bende varım diyen
Bir köylü çocuğu tanıdım
Haksızlık karşısında susmayan
Fakiri gözetip garibanı kollayan
Zalimlere karşı çelik gibi duran
Mazlumların yanında pamuk gibi olan
Bir köylü çocuğu tanıdım
İlkeleriyle dimdik ayakta duran
Ne fırtınalar ne tsunamiler atlatan
Ne badireler ne güçlüklerle karşılaşan
Yinede yüreğinden iyi niyeti
Sevgiyi ve merhameti bırakmayan
Etrafındaki abiler,ablalar
Amcalar teyzeler tarafından çok sevilen
Ve örnek insan olarak gösterilen
Bir köylü çocuğu tanıdım
Büyüklerine saygıda kusur etmeyen
Küçüklerinden sevgisini esirgemeyen
Derken devir geçti devran döndü
Köylü çocuğun üzerine
Kara bulutlar çöktü
Etrafını çakallar simsarlar sardı
Garibim saf kalbiyle
Sahte dostlara,yalancılara kandı
Çakallar her an sahnede
Hayatının merkezindeydi
Ne kadar kaçmaya çalışsada
Kurtaramadı elini eteğini
O da onlara uydu mecburen
Doğrularından ilkelerinden vazgeçti
Onu seven uyaran insanları
Hiç mi hiç dinlemedi
Onlar uğruna sevdiklerini kırdı incitti
Yapamam dediklerini yaptı
Gidemem dediği yerlere gitti
Artık o da düzen insanı oluvermişti
Derken bir gün çakalların birinden
Hiç ummadığı bir anda
Öyle bir darbe yedi ki
Çok pis satışa getirildi
İşte o an aklı başına geldi
Ben ne yaptım ne eyledim dedi
Lakin son pişmanlık fayda etmedi
Atı alan çoktaannn Üsküdar'ı geçmişti
O ise yüreğinin acısıyla baş başa kalmıştı
Keşke hiç değişmeseydin be köylü çocuğu
İlk tanıdığım gibi saf ve masum kalsaydın
Yalancı dostlara ve sahte insanlara inanmasaydın
Geçici heveslere ve yalan sözlere kanmasaydın
Sen kendine nasıl böyle bir kötülük
Yaptın be!!
Köylü Çocuğu.