Kötülük Unutulmaz Şiiri - Hakan Gümüş

Bir gün gelir de unuturuz sanıyorlar,
Oysa bazı acılar sadece susar, ama hiçbir zaman geçmez.
Kimi geceler vardır, sessizliğin ortasında için yırtılır da bağırırsın,
Kimse duymaz; çünkü kötülüğü yapanlar çoktan uyumuştur vicdansız uykularında.
İyi niyetini kalkan bildiler,
Ama o kalkanla seni ilk vuranlar da onlar olmadı mı?
“Ben sana kötülük yapmam” diyenler,
İlk taşı atanlar olmadı mı gerçekten?
Yüzüne gülen o tanıdık yüzler,
Ardından adını susuz çöllerde bile kurutmadı mı?
En çok güvendiğin ellerle boğulmadın mı bir gün?
En çok sarıldığın kollar mezarını kazmadı mı yavaş yavaş?
Sırtını yasladığın insanlar,
Sırtından bıçaklamadı mı seni tam da ihtiyacın olduğunda?
Ve o bıçakları hala taşıyorsun içinde,
Kimse görmüyor, ama sen her adımda kanıyorsun hâlâ sessizce.
İhanet bir kelime değil artık,
İhanet bir yer: sessizliğin yankılandığı iç boşluğu.
Güvenmek bir dua değil,
Güvenmek artık bir lanet senin için.
Kötülük öyle bir iz bırakıyor ki;
Ne zaman bir göz sana içten baksa,
Aklına daha önce kör eden bakışlar geliyor.
Ne zaman biri elini uzatsa,
O eski tokatlar titriyor parmak uçlarında.
Ve sen artık yalnızlıktan korkmuyorsun,
Çünkü kalabalıklar seni daha çok parçaladı.
Çünkü kalabalıklar daha çok susturdu seni.
“Sen bunu hak etmedin” diyorlar,
Ama ne zaman adalet oldu ki bu dünyada iyi olmak?
Ne zaman sustukça kazanıldı bu kirli savaşlar?
Biz unutmadık.
Unutmayacağız.
Kalbimizde mezar taşı olmayan acılarla yaşıyoruz,
Ve her adımda biraz daha taşlaşıyor içimiz.
Sevgi hâlâ bir yerlerde var belki,
Ama güven... güven sadece geçmişte kaldı.
Ve şimdi tek gerçek şu:
Kendine yapılanı unutma.
Affetmek yüceliktir belki,
Ama unutturmak ihanettir yeniden.
Çünkü kötülük, hatırlanmadıkça cesaret bulur.
Ve senin sustuğun her şey,
Bir başkasının canını yakacak yeni bir kötülüğe dönüşebilir.
Kötülük unutulmaz.