Kör Çakıl Taşı Şiiri - Kasım Kobakçı

Sıcakta bükülen, demirin soğuk izi,
Artık hissetmeyen, o en canlı doku,
Parlak görünen kabuğun, altındaki boşluğu,
Dokunduğun yer, kör çakıl taşıdır sanki.
*
Filizin yolu üstündeki, o sert ur,
Uzanmak isteyen köke, set olur,
Beslenen çürümenin, gösterişli yaprağı,
Verimsiz toprağın, yorgun kuşkusu misali.
*
Ne tuhaf bir mühür, ne acı bir miras,
Yükünü taşıyan omuzda, görünmez urgan,
Bunları da anladın, ne fayda be kıyas,
Büyümeyen uzuvlar, bedene prangadır adeta.