Konusursam Biterdin Şiiri - Mehmet Bildir

‎Konuşursam Biterdin
‎
‎Kadın adamı sevdi,
‎Ama dili yoktu…
‎Çünkü bazı sevgiler,
‎Sözle eksilir, sessizlikte çoğalırdı.
‎Kalbi, kelimelere değil,
‎İçinde büyüyen sancılara sığınırdı.
‎Ve sevda,
‎Bazen sadece içini sustuğun bir yangındı.
‎
‎Adam bunu bildi…
‎Kadının gözlerinde
‎İçinden taşan binlerce harfi okudu.
‎Ama taşıyamadı.
‎Sevdanın ağırlığı değil,
‎Kendi eksikliği ezdi omuzlarını.
‎Ve sustu...
‎Çünkü konuşursa, her şey bitecekti.
‎Bitenin adı sen,
‎Kalanın adı yalnızlık olacaktı.
‎
‎Onlar...
‎Aynı göğün altında hiç kesişmeyen
‎İki yıldızdı.
‎Yakındılar ama kavuşamazlardı.
‎Birbirlerine baktılar her gece,
‎Ama hiçbir zaman
‎Aynı karanlıkta birbirlerine dokunamadılar.
‎
‎Kadın,
‎Her sabah aynaya bakıp
‎"Ben seni sustukça daha çok sevdim" dedi.
‎Gözlerindeki uykusuzluk,
‎Adını anmadığı adamın adıydı.
‎Ve sustu,
‎Çünkü bazen bir kadının sustuğu yerde
‎Bin ömür çırpınır.
‎
‎Adam,
‎Her gece gökyüzüne fısıldadı:
‎“Keşke biraz daha cesur olsaydım…”
‎Ama cesaret, bazen
‎İnsanın en yoksun kaldığı duygudur.
‎Ve o eksiklik,
‎Sadece onu değil,
‎Bir hayatı içten içe çürütür.
‎
‎Zaman geçti...
‎Kuşlar kondu pencerelerine,
‎Kimse duymadı o sessizliği...
‎Ama her kuş,
‎Onların kalbinde birer ağıt taşıdı.
‎Kimi zaman bir serçe,
‎Kimi zaman bir kırlangıç...
‎Ve her biri,
‎“Konuşursam biter” diyerek
‎Sonsuzluğa kanat çırptı.
‎
‎Adam bir kıtada yaşadı,
‎Kadın başka bir dilde ağladı.
‎İkisi de birini sevdi,
‎Ama kendilerini hiç sevemediler.
‎Çünkü kendini sevmek,
‎İtiraf edemediğin duygularla barışmakla başlardı.
‎Ve onlar,
‎Ne kendilerine itiraf edebildiler,
‎Ne birbirlerine sarılabildiler.
‎
‎Belki de en büyük sevda,
‎Söylenemeyendi…
‎Bir kağıda dökülemeyen,
‎Bir mektuba sığmayan,
‎Bir yüreğe ağır gelen…
‎Sadece gözlerden kalbe yürüyen
‎Ve sadece susanların anlayabileceği
‎O anlarda gizliydi.
‎
‎Bir gün...
‎Kadın bir şiir yazdı,
‎Ama göndermedi.
‎Adam bir şarkı besteledi,
‎Ama kimseye söylemedi.
‎Çünkü ikisi de biliyordu:
‎Söyleseler bitecekti…
‎Ama sustukça büyüdü o şey.
‎Adını koyamadıkları,
‎Ama yüreklerinde mezar taşı gibi taşıdıkları o şey…
‎
‎Ve şimdi…
‎İki ayrı ülkede,
‎İki farklı kalpte,
‎Aynı şiirin yankısı çınlıyor hâlâ:
‎“Sen de beni sevdin… ama sustuk.”
‎Ve bu suskunluk,
‎Dünyanın en uzak çığlığı oldu.
‎Ne bir dile geldi,
‎Ne bir mektuba sığdı…
‎Sadece içten içe yandılar,
‎Ve adını koyamadıkları bir ayrılıkta
‎Kendilerini unuttular.
‎
‎O kadın her sabah aynaya baktı,
‎O adam her gece bir yıldızla dertleşti.
‎Ve her ikisi de
‎Birbirinin adını kalbine gömdü.
‎Ne yazıldılar bir ömre,
‎Ne silindiler zamandan…
‎Sadece sustular.
‎Çünkü bazı aşklar,
‎Konuşulursa ölür.
‎Sustukça efsaneleşir…
‎
‎Ve şimdi...
‎
‎Ben hâlâ seni seviyorum.
‎Ama söyleyemiyorum.
‎Çünkü konuşursam sen biterdin.
‎
‎– Mehmet Bildir
‎