Konuk Şiiri - Selami Karabulut

KONUK
I
örselenmiş sözlerdi aramızda
bizden önce kanayan

eskisine gölge düşüren acı, git
sinmiş duvarlarına akşamın
veda vaktinde bir konuğun telaşı

geçmiş ilkyazın son bir ışıltısı
banmış serinliğini kirpiklerinin burcuna
dalgın, kederli bir serçe gibi susmakta
geride kirli yüzüyle bıraktıkların

küstüm çiçeğinden, o yalnızca esefle gülen
zamansızdı belki henüz vakitli diyemem
zor dilimlere bölünmüş
şu suskun günümün yorgun vardiyasında
kağşamış bir mumum
gecenin üstünden sessizce geçtiği

sisli peronların kalabalık yalnızlığına karışan
içimde bir göçmenin yaban hali
koşması gibi aksak bir çocuğun
gizlice eksildiğim bu istasyonda...

II

dilsiz bir dalgınlığa dönüştü
uzak bir boşlukta
geceye anlam veren sesindeki kuşku
varla yok arası
sinsi bir aykırılık bu, sendeki sana rağmen

dindi, yorgun yağan karın sesi
işte sevgilim onlar da sustu
ardıç ağacına çakmak taşıyla yazdıklarımız
orda, yanık gazel kokan
nasır bağlamış sağır anıların orda
sustu, ölümlü bir gerçeğin önünde
yakamozlanmış sularda dinlenen ay gibi

ah! kimliksiz acılarla dinginleşen yüzüm
mahsur kaldığım aynalarda
aksine vuran eylüldür genişleyen soluğum
içinde sönmüş arzuların kederini yansıtan
git de parlak bir yalan bul kendine